vigintiseviratus
Latin
Etymology
From vīgintisēvir + -ātus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wiː.ɡɪn.tɪ.seː.wɪˈraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vi.d͡ʒin̪.t̪i.s̬e.viˈraː.t̪us]
Noun
vīgintisēvirātus m (genitive vīgintisēvirātūs); fourth declension
- alternative form of vīgintisexvirātus
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vīgintisēvirātus | vīgintisēvirātūs |
| genitive | vīgintisēvirātūs | vīgintisēvirātuum |
| dative | vīgintisēvirātuī | vīgintisēvirātibus |
| accusative | vīgintisēvirātum | vīgintisēvirātūs |
| ablative | vīgintisēvirātū | vīgintisēvirātibus |
| vocative | vīgintisēvirātus | vīgintisēvirātūs |
References
- vigintiseviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.