vigintiviratus
Latin
Etymology
From vīgintivir + -ātus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wiː.ɡɪn.tɪ.wɪˈraː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vi.d͡ʒin̪.t̪i.viˈraː.t̪us]
Noun
vīgintivirātus m (genitive vīgintivirātūs); fourth declension
- vigintivirate (rank or office of a vigintivir)
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vīgintivirātus | vīgintivirātūs |
| genitive | vīgintivirātūs | vīgintivirātuum |
| dative | vīgintivirātuī | vīgintivirātibus |
| accusative | vīgintivirātum | vīgintivirātūs |
| ablative | vīgintivirātū | vīgintivirātibus |
| vocative | vīgintivirātus | vīgintivirātūs |
References
- “vigintiviratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vigintiviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.