Old Norse
Etymology
From vili + -ugr.
Adjective
viljugr
- willing, ready
- to one's liking
Declension
Strong declension of viljugr
| singular
|
masculine
|
feminine
|
neuter
|
| nominative
|
viljugr
|
viljug
|
viljugt
|
| accusative
|
viljugan
|
viljuga
|
viljugt
|
| dative
|
viljugum
|
viljugri
|
viljugu
|
| genitive
|
viljugs
|
viljugrar
|
viljugs
|
|
|
| plural
|
masculine
|
feminine
|
neuter
|
| nominative
|
viljugir
|
viljugar
|
viljug
|
| accusative
|
viljuga
|
viljugar
|
viljug
|
| dative
|
viljugum
|
viljugum
|
viljugum
|
| genitive
|
viljugra
|
viljugra
|
viljugra
|
Weak declension of viljugr
| singular
|
masculine
|
feminine
|
neuter
|
| nominative
|
viljugi
|
viljuga
|
viljuga
|
| accusative
|
viljuga
|
viljugu
|
viljuga
|
| dative
|
viljuga
|
viljugu
|
viljuga
|
| genitive
|
viljuga
|
viljugu
|
viljuga
|
|
|
| plural
|
masculine
|
feminine
|
neuter
|
| nominative
|
viljugu
|
viljugu
|
viljugu
|
| accusative
|
viljugu
|
viljugu
|
viljugu
|
| dative
|
viljugum
|
viljugum
|
viljugum
|
| genitive
|
viljugu
|
viljugu
|
viljugu
|
Descendants
Further reading
- Zoëga, Geir T. (1910) “viljugr”, in A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press; also available at the Internet Archive