villim
Hungarian
Etymology
villi + -m (possessive suffix)
Pronunciation
- IPA(key): [ˈvilːim]
- Hyphenation: vil‧lim
Noun
villim
- first-person singular single-possession possessive of villi
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | villim | — |
| accusative | villimet | — |
| dative | villimnek | — |
| instrumental | villimmel | — |
| causal-final | villimért | — |
| translative | villimmé | — |
| terminative | villimig | — |
| essive-formal | villimként | — |
| essive-modal | villimül | — |
| inessive | villimben | — |
| superessive | villimen | — |
| adessive | villimnél | — |
| illative | villimbe | — |
| sublative | villimre | — |
| allative | villimhez | — |
| elative | villimből | — |
| delative | villimről | — |
| ablative | villimtől | — |
| non-attributive possessive – singular |
villimé | — |
| non-attributive possessive – plural |
villiméi | — |