vindicatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of vindicō.

Participle

vindicātus (feminine vindicāta, neuter vindicātum); first/second-declension participle

  1. avenged

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative vindicātus vindicāta vindicātum vindicātī vindicātae vindicāta
genitive vindicātī vindicātae vindicātī vindicātōrum vindicātārum vindicātōrum
dative vindicātō vindicātae vindicātō vindicātīs
accusative vindicātum vindicātam vindicātum vindicātōs vindicātās vindicāta
ablative vindicātō vindicātā vindicātō vindicātīs
vocative vindicāte vindicāta vindicātum vindicātī vindicātae vindicāta