vingklippa
Swedish
Etymology
ving (“wing”) + klippa (“clip”)
Verb
vingklippa (present vingklipper, preterite vingklippte, supine vingklippt, imperative vingklipp)
- to clip the wings of (a bird)
- (figuratively) to clip the wings of (take (some) power away from)
Usage notes
Often in the past participle.
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | vingklippa | vingklippas | ||
| supine | vingklippt | vingklippts | ||
| imperative | vingklipp | — | ||
| imper. plural1 | vingklippen | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | vingklipper | vingklippte | vingklipps, vingklippes | vingklipptes |
| ind. plural1 | vingklippa | vingklippte | vingklippas | vingklipptes |
| subjunctive2 | vingklippe | vingklippte | vingklippes | vingklipptes |
| present participle | vingklippande | |||
| past participle | vingklippt | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.