vittatus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɪtˈtaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vit̪ˈt̪aː.t̪us]
Adjective
vittātus (feminine vittāta, neuter vittātum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | vittātus | vittāta | vittātum | vittātī | vittātae | vittāta | |
| genitive | vittātī | vittātae | vittātī | vittātōrum | vittātārum | vittātōrum | |
| dative | vittātō | vittātae | vittātō | vittātīs | |||
| accusative | vittātum | vittātam | vittātum | vittātōs | vittātās | vittāta | |
| ablative | vittātō | vittātā | vittātō | vittātīs | |||
| vocative | vittāte | vittāta | vittātum | vittātī | vittātae | vittāta | |
Related terms
References
- “vittatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “vittatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- vittatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.