vocalitas
Latin
Etymology
From vōcālis (“vocal, having a voice, speaking”) + -tās.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [woːˈkaː.lɪ.taːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [voˈkaː.li.t̪as]
Noun
vōcālitās f (genitive vōcālitātis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vōcālitās | vōcālitātēs |
| genitive | vōcālitātis | vōcālitātum |
| dative | vōcālitātī | vōcālitātibus |
| accusative | vōcālitātem | vōcālitātēs |
| ablative | vōcālitāte | vōcālitātibus |
| vocative | vōcālitās | vōcālitātēs |
References
- “vocalitas”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vocalitas in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- "vocalitas", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)