voculatio
Latin
Etymology
From vōcula (“small or feeble voice”) + -ātiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [woː.kʊˈɫaː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [vo.kuˈlat̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
vōculātiō f (genitive vōculātiōnis); third declension
- the intonation, accentuation of words, accent
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | vōculātiō | vōculātiōnēs |
| genitive | vōculātiōnis | vōculātiōnum |
| dative | vōculātiōnī | vōculātiōnibus |
| accusative | vōculātiōnem | vōculātiōnēs |
| ablative | vōculātiōne | vōculātiōnibus |
| vocative | vōculātiō | vōculātiōnēs |
References
- “voculatio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- voculatio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.