wansian
Old English
Etymology
From Proto-West Germanic *wansōn, a variant of *wanisōn, from Proto-Germanic *wanisōną (“to lessen”). Equivalent to wana + -sian. Alternatively, perhaps borrowed from cognate Old Norse vansa (“to suffer loss”) or derived from Old Norse vansi (“lack, want”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈwɑn.si.ɑn/, [ˈwɑn.zi.ɑn]
Verb
wansian
- to diminish
Conjugation
Conjugation of wansian (weak, class 2)
| infinitive | wansian | wansienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wansiġe | wansode |
| second person singular | wansast | wansodest |
| third person singular | wansaþ | wansode |
| plural | wansiaþ | wansodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wansiġe | wansode |
| plural | wansiġen | wansoden |
| imperative | ||
| singular | wansa | |
| plural | wansiaþ | |
| participle | present | past |
| wansiende | (ġe)wansod | |
Derived terms
- āwansian