wegsterven

Dutch

Etymology

From weg +‎ sterven.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈʋɛxˌstɛrvə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: weg‧ster‧ven

Verb

wegsterven

  1. (ergative) to slowly die
  2. (ergative, of sound) to gradually fade out

Conjugation

Conjugation of wegsterven (strong class 3+7, separable)
infinitive wegsterven
past singular stierf weg
past participle weggestorven
infinitive wegsterven
gerund wegsterven n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular sterf weg stierf weg wegsterf wegstierf
2nd person sing. (jij) sterft weg, sterf weg2 stierf weg wegsterft wegstierf
2nd person sing. (u) sterft weg stierf weg wegsterft wegstierf
2nd person sing. (gij) sterft weg stierft weg wegsterft wegstierft
3rd person singular sterft weg stierf weg wegsterft wegstierf
plural sterven weg stierven weg wegsterven wegstierven
subjunctive sing.1 sterve weg stierve weg wegsterve wegstierve
subjunctive plur.1 sterven weg stierven weg wegsterven wegstierven
imperative sing. sterf weg
imperative plur.1 sterft weg
participles wegstervend weggestorven
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.