wiþweorpan
Old English
Alternative forms
- wiþwerpan, wiþworpan, wiþwurpan, wiþwyrpan
- wiðweorpan — edh spelling
Etymology
Equivalent to wiþ- + weorpan.
Pronunciation
- IPA(key): /wiθˈwe͜or.pɑn/, [wiðˈwe͜orˠ.pɑn]
Verb
wiþweorpan
- to reject
Conjugation
Conjugation of wiþweorpan (strong, class III)
| infinitive | wiþweorpan | wiþweorpenne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | wiþweorpe | wiþwearp |
| second person singular | wiþwierpst | wiþwurpe |
| third person singular | wiþwierpþ | wiþwearp |
| plural | wiþweorpaþ | wiþwurpon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | wiþweorpe | wiþwurpe |
| plural | wiþweorpen | wiþwurpen |
| imperative | ||
| singular | wiþweorp | |
| plural | wiþweorpaþ | |
| participle | present | past |
| wiþweorpende | wiþworpen | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “WIÞWEORPAN”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.