wiken

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *wīcan

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈwiːkən/

Verb

wiken

  1. to move away, to flee, to retreat
  2. to yield, to make way, to make room

Inflection

Conjugation of wiken (strong class 1)
infinitive base form wiken
genitive wikens
dative wikene
indicative subjunctive
present past present past
1st person singular wike wêec wike wēke
2nd person singular wijcs, wikes wēecs, wēkes wijcs, wikes wēkes
3rd person singular wijct, wiket wêec wike wēke
1st person plural wiken wēken wiken wēken
2nd person plural wijct, wiket wēect, wēket wijct, wiket wēket
3rd person plural wiken wēken wiken wēken
imperative
singular wijc, wike
plural wijct, wiket
present past
participle wikende gewēken

Descendants

  • Dutch: wijken
  • Limburgish: wieke

Further reading

Tok Pisin

Etymology

From English weekend.

Noun

wiken

  1. weekend

West Frisian

Noun

wiken

  1. plural of wike