wiken
Middle Dutch
Etymology
Pronunciation
- IPA(key): /ˈwiːkən/
Verb
wiken
Inflection
infinitive | base form | wiken | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
genitive | wikens | ||||||
dative | wikene | ||||||
indicative | subjunctive | ||||||
present | past | present | past | ||||
1st person singular | wike | wêec | wike | wēke | |||
2nd person singular | wijcs, wikes | wēecs, wēkes | wijcs, wikes | wēkes | |||
3rd person singular | wijct, wiket | wêec | wike | wēke | |||
1st person plural | wiken | wēken | wiken | wēken | |||
2nd person plural | wijct, wiket | wēect, wēket | wijct, wiket | wēket | |||
3rd person plural | wiken | wēken | wiken | wēken | |||
imperative | |||||||
singular | wijc, wike | ||||||
plural | wijct, wiket | ||||||
present | past | ||||||
participle | wikende | gewēken |
Descendants
Further reading
- “wiken (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
- Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “wiken (I)”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN, page I
Tok Pisin
Etymology
Noun
wiken
West Frisian
Noun
wiken
- plural of wike