wordriht
Old English
Etymology
From word (“word”) + riht (“right”)
Pronunciation
- IPA(key): /ˈwordˌrixt/, [ˈworˠdˌriçt]
Noun
wordriht n
Declension
Strong a-stem:
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | wordriht | wordriht |
| accusative | wordriht | wordriht |
| genitive | wordrihtes | wordrihta |
| dative | wordrihte | wordrihtum |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “word-riht”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.