wundortacn

Old English

Alternative forms

Etymology

From Proto-West Germanic *wundrataikn. Cognate with Old Saxon wundartēkan and Old High German wuntarzeihhan. Equivalent to wundor (miracle) +‎ tācn (sign).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈwun.dorˌtɑːkn/

Noun

wundortācn n

  1. miraculous sign; miracle

Declension

Strong a-stem:

singular plural
nominative wundortācn wundortācnu
accusative wundortācn wundortācnu
genitive wundortācnes wundortācna
dative wundortācne wundortācnum

References