zakańczać

• zakończać

From zakończyć +‎ -ać.^[1] First attested in 1827.^[2]

• IPA^(key): /zaˈkaɲ.t͡ʂat͡ɕ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -aɲt͡ʂat͡ɕ
• Syllabification: za‧kań‧czać

zakańczać impf (perfective zakończyć)

1. (transitive) to conclude, to wind up; to finish (to bring some action to a finish)
2. (transitive) to conclude, to wind up; to finish (to stop or interrupt some relationship or state)
3. (transitive) to finish (to be the final part of something)
4. (transitive) to finish, to detail (to put something on the end of something) [with instrumental ‘with what’]
5. (reflexive with się) to conclude, to wind up; to finish (of an action, to reach a finish)

   Synonym: kończyć się

6. (reflexive with się) to finish, to end (to reach a final point in space) [with instrumental ‘with what’]

   Synonym: kończyć się

7. (reflexive with się) to wind up, to turn out (to have some final state) [with instrumental ‘with what’; or with na (+ locative) ‘on what’]

   Synonym: kończyć się

• zakańczać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• zakańczać się in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• zakańczać in Polish dictionaries at PWN
• zakańczać się in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego