zittaron
Old High German
Etymology
From Proto-Germanic *titrōną, whence also Old Norse titra.
Verb
zittarōn
Conjugation
Conjugation of zittarōn (weak class 2)
| infinitive | zittarōn | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | zittarōm, zittarōn | zittarōta |
| 2nd person singular | zittarōs, zittarōst | zittarōtōs, zittarōtōst |
| 3rd person singular | zittarōt | zittarōta |
| 1st person plural | zittarōm, zittarōmēs | zittarōtum, zittarōtumēs |
| 2nd person plural | zittarōt | zittarōtut |
| 3rd person plural | zittarōnt | zittarōtun |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | zittaro | zittarōti |
| 2nd person singular | zittarōs, zittarōst | zittarōtīs |
| 3rd person singular | zittaro | zittarōti |
| 1st person plural | zittarōm, zittarōmēs | zittarōtīm, zittarōtīmēs |
| 2nd person plural | zittarōt | zittarōtīt |
| 3rd person plural | zittarōn | zittarōtīn |
| imperative | present | |
| singular | zittaro | |
| plural | zittarōt | |
| participle | present | past |
| zittarōnti | gizittarōt | |