ławnik

See also: Ławnik

Old Polish

Etymology

From ława +‎ -nik. First attested in 1398.

Pronunciation

  • IPA(key): (10th–15th CE) /ɫavniːk/
  • IPA(key): (15th CE) /ɫavnik/

Noun

ławnik m pers

  1. (law) lay judge
    • 1887, 1889 [1398], Józef Lekszycki, editor, Die ältesten großpolnischen Grodbücher, volume II, number 729, Pyzdry, Gniezno, Kościan:
      Iaco Michal obr[z]øczil za kmecza, czso mi launiczi scazali
      [Jako Michał obręczył za kmiecia, cso mi ławnicy skazali]

Derived terms

adjective
  • ławniczy
    adjectives
    • ławeczny
    • ławny
    verbs

      Descendants

      • Polish: ławnik

      References

      • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “ławnik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

      Polish

      Etymology

      Inherited from Old Polish ławnik. By surface analysis, ława +‎ -nik.

      Pronunciation

      • IPA(key): /ˈwav.ɲik/
      • Audio:(file)
      • Rhymes: -avɲik
      • Syllabification: ław‧nik
      • Homophone: Ławnik

      Noun

      ławnik m pers (female equivalent ławniczka)

      1. (law) lay judge (lay person who acts as (or is) a judge, or who assists a (professional) judge, in a court proceeding)
      2. (law, common law) juror (member of a jury)
      3. (historical) alderman (member of the town council, member of the court bench from the 13th century, member of the town or municipal council from 1919-39)

      Declension

      Derived terms

      adjective
      • ławniczy

      References

      Further reading