αναιρετικός

Greek

Adjective

αναιρετικός • (anairetikós) m (feminine αναιρετική, neuter αναιρετικό)

  1. (law) relating to appeals

Declension

Declension of αναιρετικός
singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative αναιρετικός (anairetikós) αναιρετική (anairetikí) αναιρετικό (anairetikó) αναιρετικοί (anairetikoí) αναιρετικές (anairetikés) αναιρετικά (anairetiká)
genitive αναιρετικού (anairetikoú) αναιρετικής (anairetikís) αναιρετικού (anairetikoú) αναιρετικών (anairetikón) αναιρετικών (anairetikón) αναιρετικών (anairetikón)
accusative αναιρετικό (anairetikó) αναιρετική (anairetikí) αναιρετικό (anairetikó) αναιρετικούς (anairetikoús) αναιρετικές (anairetikés) αναιρετικά (anairetiká)
vocative αναιρετικέ (anairetiké) αναιρετική (anairetikí) αναιρετικό (anairetikó) αναιρετικοί (anairetikoí) αναιρετικές (anairetikés) αναιρετικά (anairetiká)
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.