γενέτας
Ancient Greek
Alternative forms
Etymology
From the root of γίγνομαι (gígnomai, “to be born”) + -τᾱς (-tās, agentive suffix).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /ɡe.né.taːs/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ɡeˈne.tas/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ʝeˈne.tas/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ʝeˈne.tas/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ʝeˈne.tas/
Noun
γενέτᾱς • (genétās) m (genitive γενέτᾱ); first declension (Epic, Aeolic, Doric)
- begetter, ancestor, father
- c. 408 BCE, Euripides, Orestes, 982–1012, lines 1007–1012:
- θανάτους θανάτων τά τ’ ἐπώνυμα δεῖπνα Θυέστου λέκτρα τε Κρήσσας Ἀερόπας δολίας δολίοισι γάμοις: τὰ πανύστατα δ’ εἰς ἐμὲ καὶ γενέταν ἐμὸν ἤλυθε δόμων πολυπόνοις ἀνάγκαις.
- thanátous thanátōn tá t’ epṓnuma deîpna Thuéstou léktra te Krḗssas Aerópas dolías dolíoisi gámois: tà panústata d’ eis emè kaì genétan emòn ḗluthe dómōn polupónois anánkais.
- Death for death both at the banquet to which Thyestes gave his name and in the marriage-bed of Aerope of Crete devious in her deceitful marriage; but alas the end has come unto me and my father with anguished afflictions upon our house.
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ γενέτᾱς ho genétās |
τὼ γενέτᾱ tṑ genétā |
τοὶ γενέται toì genétai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ γενέτᾱο / γενέτᾱ toû genétāo / genétā |
τοῖν γενέταιν toîn genétain |
τῶν γενετᾱ́ων / γενετᾶν tôn genetā́ōn / genetân | ||||||||||
| Dative | τῷ γενέτᾳ tōî genétāi |
τοῖν γενέταιν toîn genétain |
τοῖς γενέταις toîs genétais | ||||||||||
| Accusative | τὸν γενέτᾱν tòn genétān |
τὼ γενέτᾱ tṑ genétā |
τοὺς γενέτᾱς toùs genétās | ||||||||||
| Vocative | γενέτᾱ genétā |
γενέτᾱ genétā |
γενέται genétai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Noun
γενέτᾱς • (genétās) f (Doric, Aeolic)
- genitive singular of γενέτᾱ (genétā, “the hour of birth”)