δαινύμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dai̯.ný.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dɛˈny.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðɛˈny.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðeˈny.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðeˈni.me.nos/

Participle

δαινύμενος • (dainúmenos) m (feminine δαινῠμένη, neuter δαινύμενον); first/second declension

present mediopassive participle of δαίνῡμι (daínūmi)

Declension

First and second declension of δαινῠ́μενος; δαινῠμένη; δαινῠ́μενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δαινῠ́μενος dainŭ́menos	δαινῠμένη dainŭménē	δαινῠ́μενον dainŭ́menon	δαινῠμένω dainŭménō	δαινῠμένᾱ dainŭménā	δαινῠμένω dainŭménō	δαινῠ́μενοι dainŭ́menoi	δαινῠ́μεναι dainŭ́menai	δαινῠ́μενᾰ dainŭ́menă
Genitive	δαινῠμένου dainŭménou	δαινῠμένης dainŭménēs	δαινῠμένου dainŭménou	δαινῠμένοιν dainŭménoin	δαινῠμέναιν dainŭménain	δαινῠμένοιν dainŭménoin	δαινῠμένων dainŭménōn	δαινῠμένων dainŭménōn	δαινῠμένων dainŭménōn
Dative	δαινῠμένῳ dainŭménōi	δαινῠμένῃ dainŭménēi	δαινῠμένῳ dainŭménōi	δαινῠμένοιν dainŭménoin	δαινῠμέναιν dainŭménain	δαινῠμένοιν dainŭménoin	δαινῠμένοις dainŭménois	δαινῠμέναις dainŭménais	δαινῠμένοις dainŭménois
Accusative	δαινῠ́μενον dainŭ́menon	δαινῠμένην dainŭménēn	δαινῠ́μενον dainŭ́menon	δαινῠμένω dainŭménō	δαινῠμένᾱ dainŭménā	δαινῠμένω dainŭménō	δαινῠμένους dainŭménous	δαινῠμένᾱς dainŭménās	δαινῠ́μενᾰ dainŭ́menă
Vocative	δαινῠ́μενε dainŭ́mene	δαινῠμένη dainŭménē	δαινῠ́μενον dainŭ́menon	δαινῠμένω dainŭménō	δαινῠμένᾱ dainŭménā	δαινῠμένω dainŭménō	δαινῠ́μενοι dainŭ́menoi	δαινῠ́μεναι dainŭ́menai	δαινῠ́μενᾰ dainŭ́menă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δαινῠμένως dainŭménōs			δαινῠμενώτερος dainŭmenṓteros			δαινῠμενώτᾰτος dainŭmenṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.