δημαγωγός
Ancient Greek
Etymology
From δῆμος (dêmos, “people”) + ᾰ̓γωγός (ăgōgós, “leading, guiding”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /dɛː.ma.ɡɔː.ɡós/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /de̝.ma.ɡoˈɡos/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ði.ma.ɣoˈɣos/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ði.ma.ɣoˈɣos/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ði.ma.ɣoˈɣos/
Noun
δημᾰγωγός • (dēmăgōgós) m (genitive δημᾰγωγοῦ); second declension
- a popular leader
Inflection
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ὁ δημᾰγωγός ho dēmăgōgós |
τὼ δημᾰγωγώ tṑ dēmăgōgṓ |
οἱ δημᾰγωγοί hoi dēmăgōgoí | ||||||||||
Genitive | τοῦ δημᾰγωγοῦ toû dēmăgōgoû |
τοῖν δημᾰγωγοῖν toîn dēmăgōgoîn |
τῶν δημᾰγωγῶν tôn dēmăgōgôn | ||||||||||
Dative | τῷ δημᾰγωγῷ tōî dēmăgōgōî |
τοῖν δημᾰγωγοῖν toîn dēmăgōgoîn |
τοῖς δημᾰγωγοῖς toîs dēmăgōgoîs | ||||||||||
Accusative | τὸν δημᾰγωγόν tòn dēmăgōgón |
τὼ δημᾰγωγώ tṑ dēmăgōgṓ |
τοὺς δημᾰγωγούς toùs dēmăgōgoús | ||||||||||
Vocative | δημᾰγωγέ dēmăgōgé |
δημᾰγωγώ dēmăgōgṓ |
δημᾰγωγοί dēmăgōgoí | ||||||||||
Notes: |
|
Synonyms
- δημηγόρος (dēmēgóros)
Derived terms
- δημᾰγωγῐ́ᾱ (dēmăgōgĭ́ā)
- δημᾰγωγῐκός (dēmăgōgĭkós)
Descendants
- → Translingual: Demagogus
References
- “δημαγωγός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “δημαγωγός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- δημαγωγός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- δημαγωγός in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
- Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
Greek
Etymology
From the Ancient Greek δημαγωγός (dēmagōgós).
Noun
δημαγωγός • (dimagogós) m (plural δημαγωγοί)