διακοιρανέων

Ancient Greek

Alternative forms

δῐὰ κοιρᾰνέων (dĭà koirănéōn)

Etymology

From *δῐᾰκοιρᾰνέω (*dĭăkoirănéō, “to be lord or master over; rule over”), from διά (diá, “over”) +‎ κοιρᾰνέω (koirănéō, “be lord or master”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.koi̯.ra.né.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.ky.raˈne.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.cy.raˈne.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.ci.raˈne.on/

Participle

δῐᾰκοιρᾰνέων • (dĭăkoirănéōn) m (feminine δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ, neuter δῐᾰκοιρᾰ́νεον); first/third declension

present active participle of *δῐᾰκοιρᾰνέω (*dĭăkoirănéō)
commanding over, ruling over
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 4.230:
  ὁππότε κέν μιν γυῖα λάβῃ κάματος, πολέας διὰ κοιρανέοντα
  hoppóte kén min guîa lábēi kámatos, poléas dià koiranéonta
  (please add an English translation of this quotation)

Inflection

First and third declension of δῐᾰκοιρᾰνέων; δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ; δῐᾰκοιρᾰνέον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δῐᾰκοιρᾰνέων dĭăkoirănéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ dĭăkoirănéousă	δῐᾰκοιρᾰνέον dĭăkoirănéon	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ dĭăkoirăneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνέοντες dĭăkoirănéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι dĭăkoirănéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă
Genitive	δῐᾰκοιρᾰνέοντος dĭăkoirănéontos	δῐᾰκοιρᾰνεούσης dĭăkoirăneoúsēs	δῐᾰκοιρᾰνέοντος dĭăkoirănéontos	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν dĭăkoirăneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεόντων dĭăkoirăneóntōn	δῐᾰκοιρᾰνεουσῶν dĭăkoirăneousôn	δῐᾰκοιρᾰνεόντων dĭăkoirăneóntōn
Dative	δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ dĭăkoirănéontĭ	δῐᾰκοιρᾰνεούσῃ dĭăkoirăneoúsēi	δῐᾰκοιρᾰνέοντῐ dĭăkoirănéontĭ	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνεούσαιν dĭăkoirăneoúsain	δῐᾰκοιρᾰνεόντοιν dĭăkoirăneóntoin	δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν dĭăkoirănéousĭ(n)	δῐᾰκοιρᾰνεούσαις dĭăkoirăneoúsais	δῐᾰκοιρᾰνέουσῐ / δῐᾰκοιρᾰνέουσῐν dĭăkoirănéousĭ(n)
Accusative	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰν dĭăkoirănéousăn	δῐᾰκοιρᾰνέον dĭăkoirănéon	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ dĭăkoirăneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰς dĭăkoirănéontăs	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱς dĭăkoirăneoúsās	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă
Vocative	δῐᾰκοιρᾰνέων dĭăkoirănéōn	δῐᾰκοιρᾰνέουσᾰ dĭăkoirănéousă	δῐᾰκοιρᾰνέον dĭăkoirănéon	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνεούσᾱ dĭăkoirăneoúsā	δῐᾰκοιρᾰνέοντε dĭăkoirănéonte	δῐᾰκοιρᾰνέοντες dĭăkoirănéontes	δῐᾰκοιρᾰνέουσαι dĭăkoirănéousai	δῐᾰκοιρᾰνέοντᾰ dĭăkoirănéontă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δῐᾰκοιρᾰνεόντως dĭăkoirăneóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

“διακοιρανέων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press