διανοούμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.no.ǔː.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.noˈu.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/

Participle

δῐᾰνοούμενος • (dĭănooúmenos) m (feminine δῐᾰνοουμένη, neuter δῐᾰνοούμενον); first/second declension

present middle participle of διανοέομαι (dianoéomai)

Declension

First and second declension of δῐᾰνοούμενος; δῐᾰνοουμένη; δῐᾰνοούμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δῐᾰνοούμενος dĭănooúmenos	δῐᾰνοουμένη dĭănoouménē	δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dĭănoouménā	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοούμενοι dĭănooúmenoi	δῐᾰνοούμεναι dĭănooúmenai	δῐᾰνοούμενᾰ dĭănooúmenă
Genitive	δῐᾰνοουμένου dĭănoouménou	δῐᾰνοουμένης dĭănoouménēs	δῐᾰνοουμένου dĭănoouménou	δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin	δῐᾰνοουμέναιν dĭănoouménain	δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin	δῐᾰνοουμένων dĭănoouménōn	δῐᾰνοουμένων dĭănoouménōn	δῐᾰνοουμένων dĭănoouménōn
Dative	δῐᾰνοουμένῳ dĭănoouménōi	δῐᾰνοουμένῃ dĭănoouménēi	δῐᾰνοουμένῳ dĭănoouménōi	δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin	δῐᾰνοουμέναιν dĭănoouménain	δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin	δῐᾰνοουμένοις dĭănoouménois	δῐᾰνοουμέναις dĭănoouménais	δῐᾰνοουμένοις dĭănoouménois
Accusative	δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon	δῐᾰνοουμένην dĭănoouménēn	δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dĭănoouménā	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοουμένους dĭănoouménous	δῐᾰνοουμένᾱς dĭănoouménās	δῐᾰνοούμενᾰ dĭănooúmenă
Vocative	δῐᾰνοούμενε dĭănooúmene	δῐᾰνοουμένη dĭănoouménē	δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dĭănoouménā	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοούμενοι dĭănooúmenoi	δῐᾰνοούμεναι dĭănooúmenai	δῐᾰνοούμενᾰ dĭănooúmenă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δῐᾰνοουμένως dĭănoouménōs			δῐᾰνοουμενώτερος dĭănooumenṓteros			δῐᾰνοουμενώτᾰτος dĭănooumenṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek διανοούμενος (dianooúmenos), present middle participle of διανοέομαι (dianoéomai). A calque of French intellectuel.^[1]

Pronunciation

IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
Hyphenation: δι‧α‧νο‧ού‧με‧νος

Noun

διανοούμενος • (dianooúmenos) m (plural διανοούμενοι, feminine διανοούμενη)

intellectual (an intelligent, learned person, especially one who discourses about learned matters)

Declension

Declension of **διανοούμενος**
	singular	plural
nominative	διανοούμενος (dianooúmenos)	διανοούμενοι (dianooúmenoi)
genitive	διανοούμενου (dianooúmenou)	διανοούμενων (dianooúmenon)
accusative	διανοούμενο (dianooúmeno)	διανοούμενους (dianooúmenous)
vocative	διανοούμενε (dianooúmene)	διανοούμενοι (dianooúmenoi)

References

^ διανοούμενος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1] διανοούμενος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

[1]