δοκῶν

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /do.kɔ̂ːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /doˈkon/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðoˈkon/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðoˈkon/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðoˈkon/

Noun

δοκῶν • (dokôn)

genitive plural of δοκός (dokós)

Participle

δοκῶν • (dokôn) m (feminine δοκοῦσᾰ, neuter δοκοῦν); first/third declension

present active participle contracted of δοκέω (dokéō)

Declension

First and third declension of δοκῶν; δοκοῦσᾰ; δοκοῦν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δοκῶν dokôn	δοκοῦσᾰ dokoûsă	δοκοῦν dokoûn	δοκοῦντε dokoûnte	δοκούσᾱ dokoúsā	δοκοῦντε dokoûnte	δοκοῦντες dokoûntes	δοκοῦσαι dokoûsai	δοκοῦντᾰ dokoûntă
Genitive	δοκοῦντος dokoûntos	δοκούσης dokoúsēs	δοκοῦντος dokoûntos	δοκούντοιν dokoúntoin	δοκούσαιν dokoúsain	δοκούντοιν dokoúntoin	δοκούντων dokoúntōn	δοκουσῶν dokousôn	δοκούντων dokoúntōn
Dative	δοκοῦντῐ dokoûntĭ	δοκούσῃ dokoúsēi	δοκοῦντῐ dokoûntĭ	δοκούντοιν dokoúntoin	δοκούσαιν dokoúsain	δοκούντοιν dokoúntoin	δοκοῦσῐ / δοκοῦσῐν dokoûsĭ(n)	δοκούσαις dokoúsais	δοκοῦσῐ / δοκοῦσῐν dokoûsĭ(n)
Accusative	δοκοῦντᾰ dokoûntă	δοκοῦσᾰν dokoûsăn	δοκοῦν dokoûn	δοκοῦντε dokoûnte	δοκούσᾱ dokoúsā	δοκοῦντε dokoûnte	δοκοῦντᾰς dokoûntăs	δοκούσᾱς dokoúsās	δοκοῦντᾰ dokoûntă
Vocative	δοκῶν dokôn	δοκοῦσᾰ dokoûsă	δοκοῦν dokoûn	δοκοῦντε dokoûnte	δοκούσᾱ dokoúsā	δοκοῦντε dokoûnte	δοκοῦντες dokoûntes	δοκοῦσαι dokoûsai	δοκοῦντᾰ dokoûntă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δοκούντως dokoúntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.