δοκέω

Ancient Greek

Etymology

According to Beekes, derived from δέχομαι (dékhomai, “I take, accept”), from Proto-Indo-European *deḱ- (“to take”).[1] Cognate to Latin doceō (“I teach, show, rehearse”) and Latin dignus (“fitting, worthy”).

Pronunciation

 

Verb

δοκέω • (dokéō)

  1. to expect, think, suppose, imagine
  2. to seem, to be thought [with dative ‘to/by someone’ and infinitive ‘that ...’]
    1. (impersonal, δοκεῖ (dokeî)) it seems [with dative ‘to someone’] (idiomatically translated by English think with the dative becoming the subject)
      • Aristophanes, Frogs, line 104.
        ἦ μὴν κόβαλά γ’ ἐστίν, ὡς καὶ σοὶ δοκεῖ.
        ê mḕn kóbalá g’ estín, hōs kaì soì dokeî.
        Now surely these are just knavish tricks, as (i'm sure) it seems to you.
    2. (impersonal, δοκεῖ (dokeî)) it seems good, it is decided [with dative ‘to someone’] (idiomatically translated by English decide or resolve with the dative becoming the subject)
      ἔδοξε τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ....
      édoxe tēî boulēî kaì tōî dḗmōi....
      The council and people have decided....
  3. to be reputed [with infinitive ‘that ...’]
    • 380 BCE, Plato, Gorgias 472a:
      ἐνίοτε γὰρ ἂν καὶ καταψευδομαρτυρηθείη τις ὑπὸ πολλῶν καὶ δοκούντων εἶναί τι.
      eníote gàr àn kaì katapseudomarturētheíē tis hupò pollôn kaì dokoúntōn eînaí ti.
      For occasionally someone can even be brought down by many well-reputed false witnesses.

Inflection

   Present: δοκέω, δοκέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δοκέω δοκέεις δοκέει δοκέετον δοκέετον δοκέομεν δοκέετε δοκέουσῐ(ν)
subjunctive δοκέω δοκέῃς δοκέῃ δοκέητον δοκέητον δοκέωμεν δοκέητε δοκέωσῐ(ν)
optative δοκέοιμῐ δοκέοις δοκέοι δοκέοιτον δοκεοίτην δοκέοιμεν δοκέοιτε δοκέοιεν
imperative   δόκεε δοκεέτω δοκέετον δοκεέτων   δοκέετε δοκεόντων
middle/
passive 		indicative δοκέομαι δοκέῃ,
δοκέει 		δοκέεται δοκέεσθον δοκέεσθον δοκεόμεθᾰ δοκέεσθε δοκέονται
subjunctive δοκέωμαι δοκέῃ δοκέηται δοκέησθον δοκέησθον δοκεώμεθᾰ δοκέησθε δοκέωνται
optative δοκεοίμην δοκέοιο δοκέοιτο δοκέοισθον δοκεοίσθην δοκεοίμεθᾰ δοκέοισθε δοκέοιντο
imperative   δοκέου δοκεέσθω δοκέεσθον δοκεέσθων   δοκέεσθε δοκεέσθων
active middle/passive
infinitive δοκέειν δοκέεσθαι
participle m δοκέων δοκεόμενος
f δοκέουσᾰ δοκεομένη
n δοκέον δοκεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: δοκῶ, δοκοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δοκῶ δοκεῖς δοκεῖ δοκεῖτον δοκεῖτον δοκοῦμεν δοκεῖτε δοκοῦσῐ(ν)
subjunctive δοκῶ δοκῇς δοκῇ δοκῆτον δοκῆτον δοκῶμεν δοκῆτε δοκῶσῐ(ν)
optative δοκοίην,
δοκοῖμῐ 		δοκοίης,
δοκοῖς 		δοκοίη,
δοκοῖ 		δοκοῖτον,
δοκοίητον 		δοκοίτην,
δοκοιήτην 		δοκοῖμεν,
δοκοίημεν 		δοκοῖτε,
δοκοίητε 		δοκοῖεν,
δοκοίησᾰν
imperative   δόκει δοκείτω δοκεῖτον δοκείτων   δοκεῖτε δοκούντων
middle/
passive 		indicative δοκοῦμαι δοκεῖ,
δοκῇ 		δοκεῖται δοκεῖσθον δοκεῖσθον δοκούμεθᾰ δοκεῖσθε δοκοῦνται
subjunctive δοκῶμαι δοκῇ δοκῆται δοκῆσθον δοκῆσθον δοκώμεθᾰ δοκῆσθε δοκῶνται
optative δοκοίμην δοκοῖο δοκοῖτο δοκοῖσθον δοκοίσθην δοκοίμεθᾰ δοκοῖσθε δοκοῖντο
imperative   δοκοῦ δοκείσθω δοκεῖσθον δοκείσθων   δοκεῖσθε δοκείσθων
active middle/passive
infinitive δοκεῖν δοκεῖσθαι
participle m δοκῶν δοκούμενος
f δοκοῦσᾰ δοκουμένη
n δοκοῦν δοκούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδόκεον, ἐδοκεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδόκεον ἐδόκεες ἐδόκεε(ν) ἐδοκέετον ἐδοκεέτην ἐδοκέομεν ἐδοκέετε ἐδόκεον
middle/
passive 		indicative ἐδοκεόμην ἐδοκέου ἐδοκέετο ἐδοκέεσθον ἐδοκεέσθην ἐδοκεόμεθᾰ ἐδοκέεσθε ἐδοκέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδόκουν, ἐδοκούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδόκουν ἐδόκεις ἐδόκει ἐδοκεῖτον ἐδοκείτην ἐδοκοῦμεν ἐδοκεῖτε ἐδόκουν
middle/
passive 		indicative ἐδοκούμην ἐδοκοῦ ἐδοκεῖτο ἐδοκεῖσθον ἐδοκείσθην ἐδοκούμεθᾰ ἐδοκεῖσθε ἐδοκοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: δόξω, δόξομαι, δοχθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δόξω δόξεις δόξει δόξετον δόξετον δόξομεν δόξετε δόξουσῐ(ν)
optative δόξοιμῐ δόξοις δόξοι δόξοιτον δοξοίτην δόξοιμεν δόξοιτε δόξοιεν
middle indicative δόξομαι δόξῃ,
δόξει 		δόξεται δόξεσθον δόξεσθον δοξόμεθᾰ δόξεσθε δόξονται
optative δοξοίμην δόξοιο δόξοιτο δόξοισθον δοξοίσθην δοξοίμεθᾰ δόξοισθε δόξοιντο
passive indicative δοχθήσομαι δοχθήσῃ δοχθήσεται δοχθήσεσθον δοχθήσεσθον δοχθησόμεθᾰ δοχθήσεσθε δοχθήσονται
optative δοχθησοίμην δοχθήσοιο δοχθήσοιτο δοχθήσοισθον δοχθησοίσθην δοχθησοίμεθᾰ δοχθήσοισθε δοχθήσοιντο
active middle passive
infinitive δόξειν δόξεσθαι δοχθήσεσθαι
participle m δόξων δοξόμενος δοχθησόμενος
f δόξουσᾰ δοξομένη δοχθησομένη
n δόξον δοξόμενον δοχθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: δοκήσω, δοκήσομαι, δοκηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δοκήσω δοκήσεις δοκήσει δοκήσετον δοκήσετον δοκήσομεν δοκήσετε δοκήσουσῐ(ν)
optative δοκήσοιμῐ δοκήσοις δοκήσοι δοκήσοιτον δοκησοίτην δοκήσοιμεν δοκήσοιτε δοκήσοιεν
middle indicative δοκήσομαι δοκήσῃ,
δοκήσει 		δοκήσεται δοκήσεσθον δοκήσεσθον δοκησόμεθᾰ δοκήσεσθε δοκήσονται
optative δοκησοίμην δοκήσοιο δοκήσοιτο δοκήσοισθον δοκησοίσθην δοκησοίμεθᾰ δοκήσοισθε δοκήσοιντο
passive indicative δοκηθήσομαι δοκηθήσῃ δοκηθήσεται δοκηθήσεσθον δοκηθήσεσθον δοκηθησόμεθᾰ δοκηθήσεσθε δοκηθήσονται
optative δοκηθησοίμην δοκηθήσοιο δοκηθήσοιτο δοκηθήσοισθον δοκηθησοίσθην δοκηθησοίμεθᾰ δοκηθήσοισθε δοκηθήσοιντο
active middle passive
infinitive δοκήσειν δοκήσεσθαι δοκηθήσεσθαι
participle m δοκήσων δοκησόμενος δοκηθησόμενος
f δοκήσουσᾰ δοκησομένη δοκηθησομένη
n δοκῆσον δοκησόμενον δοκηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔδοξᾰ, ἐδοξᾰ́μην, ἐδοκήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔδοξᾰ ἔδοξᾰς ἔδοξε(ν) ἐδόξᾰτον ἐδοξᾰ́την ἐδόξᾰμεν ἐδόξᾰτε ἔδοξᾰν
subjunctive δόξω δόξῃς δόξῃ δόξητον δόξητον δόξωμεν δόξητε δόξωσῐ(ν)
optative δόξαιμῐ δόξειᾰς,
δόξαις 		δόξειε(ν),
δόξαι 		δόξαιτον δοξαίτην δόξαιμεν δόξαιτε δόξειᾰν,
δόξαιεν
imperative   δόξον δοξᾰ́τω δόξᾰτον δοξᾰ́των   δόξᾰτε δοξᾰ́ντων
middle indicative ἐδοξᾰ́μην ἐδόξω ἐδόξᾰτο ἐδόξᾰσθον ἐδοξᾰ́σθην ἐδοξᾰ́μεθᾰ ἐδόξᾰσθε ἐδόξᾰντο
subjunctive δόξωμαι δόξῃ δόξηται δόξησθον δόξησθον δοξώμεθᾰ δόξησθε δόξωνται
optative δοξαίμην δόξαιο δόξαιτο δόξαισθον δοξαίσθην δοξαίμεθᾰ δόξαισθε δόξαιντο
imperative   δόξαι δοξᾰ́σθω δόξᾰσθον δοξᾰ́σθων   δόξᾰσθε δοξᾰ́σθων
passive indicative ἐδοκήθην ἐδοκήθης ἐδοκήθη ἐδοκήθητον ἐδοκηθήτην ἐδοκήθημεν ἐδοκήθητε ἐδοκήθησᾰν
subjunctive δοκηθῶ δοκηθῇς δοκηθῇ δοκηθῆτον δοκηθῆτον δοκηθῶμεν δοκηθῆτε δοκηθῶσῐ(ν)
optative δοκηθείην δοκηθείης δοκηθείη δοκηθεῖτον,
δοκηθείητον 		δοκηθείτην,
δοκηθειήτην 		δοκηθεῖμεν,
δοκηθείημεν 		δοκηθεῖτε,
δοκηθείητε 		δοκηθεῖεν,
δοκηθείησᾰν
imperative   δοκήθητῐ δοκηθήτω δοκήθητον δοκηθήτων   δοκήθητε δοκηθέντων
active middle passive
infinitive δόξαι δόξᾰσθαι δοκηθῆναι
participle m δόξᾱς δοξᾰ́μενος δοκηθείς
f δόξᾱσᾰ δοξᾰμένη δοκηθεῖσᾰ
n δόξᾰν δοξᾰ́μενον δοκηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐδόκησᾰ, ἐδοκησᾰ́μην, ἐδοκήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδόκησᾰ ἐδόκησᾰς ἐδόκησε(ν) ἐδοκήσᾰτον ἐδοκησᾰ́την ἐδοκήσᾰμεν ἐδοκήσᾰτε ἐδόκησᾰν
subjunctive δοκήσω δοκήσῃς δοκήσῃ δοκήσητον δοκήσητον δοκήσωμεν δοκήσητε δοκήσωσῐ(ν)
optative δοκήσαιμῐ δοκήσειᾰς,
δοκήσαις 		δοκήσειε(ν),
δοκήσαι 		δοκήσαιτον δοκησαίτην δοκήσαιμεν δοκήσαιτε δοκήσειᾰν,
δοκήσαιεν
imperative   δόκησον δοκησᾰ́τω δοκήσᾰτον δοκησᾰ́των   δοκήσᾰτε δοκησᾰ́ντων
middle indicative ἐδοκησᾰ́μην ἐδοκήσω ἐδοκήσᾰτο ἐδοκήσᾰσθον ἐδοκησᾰ́σθην ἐδοκησᾰ́μεθᾰ ἐδοκήσᾰσθε ἐδοκήσᾰντο
subjunctive δοκήσωμαι δοκήσῃ δοκήσηται δοκήσησθον δοκήσησθον δοκησώμεθᾰ δοκήσησθε δοκήσωνται
optative δοκησαίμην δοκήσαιο δοκήσαιτο δοκήσαισθον δοκησαίσθην δοκησαίμεθᾰ δοκήσαισθε δοκήσαιντο
imperative   δόκησαι δοκησᾰ́σθω δοκήσᾰσθον δοκησᾰ́σθων   δοκήσᾰσθε δοκησᾰ́σθων
passive indicative ἐδοκήθην ἐδοκήθης ἐδοκήθη ἐδοκήθητον ἐδοκηθήτην ἐδοκήθημεν ἐδοκήθητε ἐδοκήθησᾰν
subjunctive δοκηθῶ δοκηθῇς δοκηθῇ δοκηθῆτον δοκηθῆτον δοκηθῶμεν δοκηθῆτε δοκηθῶσῐ(ν)
optative δοκηθείην δοκηθείης δοκηθείη δοκηθεῖτον,
δοκηθείητον 		δοκηθείτην,
δοκηθειήτην 		δοκηθεῖμεν,
δοκηθείημεν 		δοκηθεῖτε,
δοκηθείητε 		δοκηθεῖεν,
δοκηθείησᾰν
imperative   δοκήθητῐ δοκηθήτω δοκήθητον δοκηθήτων   δοκήθητε δοκηθέντων
active middle passive
infinitive δοκῆσαι δοκήσᾰσθαι δοκηθῆναι
participle m δοκήσᾱς δοκησᾰ́μενος δοκηθείς
f δοκήσᾱσᾰ δοκησᾰμένη δοκηθεῖσᾰ
n δοκῆσᾰν δοκησᾰ́μενον δοκηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: δέδοχᾰ, δέδογμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δέδοχᾰ δέδοχᾰς δέδοχε(ν) δεδόχᾰτον δεδόχᾰτον δεδόχᾰμεν δεδόχᾰτε δεδόχᾱσῐ(ν)
subjunctive δεδόχω δεδόχῃς δεδόχῃ δεδόχητον δεδόχητον δεδόχωμεν δεδόχητε δεδόχωσῐ(ν)
optative δεδόχοιμῐ,
δεδοχοίην 		δεδόχοις,
δεδοχοίης 		δεδόχοι,
δεδοχοίη 		δεδόχοιτον δεδοχοίτην δεδόχοιμεν δεδόχοιτε δεδόχοιεν
imperative   δέδοχε δεδοχέτω δεδόχετον δεδοχέτων   δεδόχετε δεδοχόντων
middle/
passive 		indicative δέδογμαι δέδοξαι δέδοκται δέδοχθον δέδοχθον δεδόγμεθᾰ δέδοχθε δεδόχᾰται
subjunctive δεδογμένος ὦ δεδογμένος ᾖς δεδογμένος ᾖ δεδογμένω ἦτον δεδογμένω ἦτον δεδογμένοι ὦμεν δεδογμένοι ἦτε δεδογμένοι ὦσῐ(ν)
optative δεδογμένος εἴην δεδογμένος εἴης δεδογμένος εἴη δεδογμένω εἴητον/εἶτον δεδογμένω εἰήτην/εἴτην δεδογμένοι εἴημεν/εἶμεν δεδογμένοι εἴητε/εἶτε δεδογμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   δέδοξο δεδόχθω δέδοχθον δεδόχθων   δέδοχθε δεδόχθων
active middle/passive
infinitive δεδοχέναι δεδόχθαι
participle m δεδοχώς δεδογμένος
f δεδοχυῖᾰ δεδογμένη
n δεδοχός δεδογμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: δεδόκηκᾰ, δεδόκημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δεδόκηκᾰ δεδόκηκᾰς δεδόκηκε(ν) δεδοκήκᾰτον δεδοκήκᾰτον δεδοκήκᾰμεν δεδοκήκᾰτε δεδοκήκᾱσῐ(ν)
subjunctive δεδοκήκω δεδοκήκῃς δεδοκήκῃ δεδοκήκητον δεδοκήκητον δεδοκήκωμεν δεδοκήκητε δεδοκήκωσῐ(ν)
optative δεδοκήκοιμῐ,
δεδοκηκοίην 		δεδοκήκοις,
δεδοκηκοίης 		δεδοκήκοι,
δεδοκηκοίη 		δεδοκήκοιτον δεδοκηκοίτην δεδοκήκοιμεν δεδοκήκοιτε δεδοκήκοιεν
imperative   δεδόκηκε δεδοκηκέτω δεδοκήκετον δεδοκηκέτων   δεδοκήκετε δεδοκηκόντων
middle/
passive 		indicative δεδόκημαι δεδόκησαι δεδόκηται δεδόκησθον δεδόκησθον δεδοκήμεθᾰ δεδόκησθε δεδόκηνται
subjunctive δεδοκημένος ὦ δεδοκημένος ᾖς δεδοκημένος ᾖ δεδοκημένω ἦτον δεδοκημένω ἦτον δεδοκημένοι ὦμεν δεδοκημένοι ἦτε δεδοκημένοι ὦσῐ(ν)
optative δεδοκημένος εἴην δεδοκημένος εἴης δεδοκημένος εἴη δεδοκημένω εἴητον/εἶτον δεδοκημένω εἰήτην/εἴτην δεδοκημένοι εἴημεν/εἶμεν δεδοκημένοι εἴητε/εἶτε δεδοκημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   δεδόκησο δεδοκήσθω δεδόκησθον δεδοκήσθων   δεδόκησθε δεδοκήσθων
active middle/passive
infinitive δεδοκηκέναι δεδοκῆσθαι
participle m δεδοκηκώς δεδοκημένος
f δεδοκηκυῖᾰ δεδοκημένη
n δεδοκηκός δεδοκημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐδεδόχειν, ἐδεδόγμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδεδόχειν,
ἐδεδόχη 		ἐδεδόχεις,
ἐδεδόχης 		ἐδεδόχει(ν) ἐδεδόχετον ἐδεδοχέτην ἐδεδόχεμεν ἐδεδόχετε ἐδεδόχεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἐδεδόγμην ἐδέδοξο ἐδέδοκτο ἐδέδοχθον ἐδεδόχθην ἐδεδόγμεθᾰ ἐδέδοχθε ἐδεδόχᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐδεδοκήκειν, ἐδεδοκήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδεδοκήκειν,
ἐδεδοκήκη 		ἐδεδοκήκεις,
ἐδεδοκήκης 		ἐδεδοκήκει(ν) ἐδεδοκήκετον ἐδεδοκηκέτην ἐδεδοκήκεμεν ἐδεδοκήκετε ἐδεδοκήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἐδεδοκήμην ἐδεδόκησο ἐδεδόκητο ἐδεδόκησθον ἐδεδοκήσθην ἐδεδοκήμεθᾰ ἐδεδόκησθε ἐδεδόκηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

  • δοκή (dokḗ)
  • δόκημα (dókēma)
  • δόκησις (dókēsis)

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “δοκέω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 344-5

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.