δραπέτης

Ancient Greek

Etymology

From the root of διδράσκω (didráskō, “run”) +‎ -της (-tēs, masculine agentive suffix).

Pronunciation

 

Noun

δρᾱπέτης • (drāpétēs) m (genitive δρᾱπέτου); first declension

  1. a runaway, especially a runaway slave

Inflection

First declension of ὁ δρᾱπέτης; τοῦ δρᾱπέτου (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ὁ δρᾱπέτης
ho drāpétēs 		τὼ δρᾱπέτᾱ
tṑ drāpétā 		οἱ δρᾱπέται
hoi drāpétai
Genitive τοῦ δρᾱπέτου
toû drāpétou 		τοῖν δρᾱπέταιν
toîn drāpétain 		τῶν δρᾱπετῶν
tôn drāpetôn
Dative τῷ δρᾱπέτῃ
tōî drāpétēi 		τοῖν δρᾱπέταιν
toîn drāpétain 		τοῖς δρᾱπέταις
toîs drāpétais
Accusative τὸν δρᾱπέτην
tòn drāpétēn 		τὼ δρᾱπέτᾱ
tṑ drāpétā 		τοὺς δρᾱπέτᾱς
toùs drāpétās
Vocative δρᾱπέτᾰ
drāpétă 		δρᾱπέτᾱ
drāpétā 		δρᾱπέται
drāpétai
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

  • Greek: δραπέτης (drapétis)

Further reading

Greek

Etymology

From Ancient Greek δραπέτης (drapétēs).

Pronunciation

  • IPA(key): /ðɾaˈpetis/
  • Hyphenation: δρα‧πέ‧της

Noun

δραπέτης • (drapétis) m (plural δραπέτες, feminine δραπέτισσα)

  1. escapee, runaway, absconder, fugitive (person who has escaped confinement eg prison)
    Οι δραπέτες κρύφτηκαν σ’ ένα εγκαταλειμμένο σπίτι.
    Oi drapétes krýftikan s’ éna egkataleimméno spíti.
    The escapees hid in an abandoned house.

Declension

Declension of δραπέτης
singular plural
nominative δραπέτης (drapétis) δραπέτες (drapétes)
genitive δραπέτη (drapéti) δραπετών (drapetón)
accusative δραπέτη (drapéti) δραπέτες (drapétes)
vocative δραπέτη (drapéti) δραπέτες (drapétes)

Synonyms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.