δυσμενέων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dyz.me.né.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyz.meˈne.on/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyz.meˈne.on/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiz.meˈne.on/

Etymology 1

Formed as a present participle to an unattested verb *δυσμενέω (*dusmenéō), from δυσ- (dus-) + a derivative of Proto-Indo-European *men- (“to think”).

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn) m (feminine δυσμενέουσᾰ, neuter δυσμενέον); first/third declension

(Epic) bearing ill-will

Declension

First and third declension of δυσμενέων; δυσμενέουσᾰ; δυσμενέον (Epic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousă	δυσμενέον dusmenéon	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéontă
Genitive	δυσμενέοντος dusmenéontos	δυσμενεούσης dusmeneoúsēs	δυσμενέοντος dusmenéontos	δυσμενεόντοιν / δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoi(ĭ)n	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(ĭ)n / dusmeneoúsēiĭn	δυσμενεόντοιν / δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoi(ĭ)n	δυσμενεόντων dusmeneóntōn	δυσμενεουσᾱ́ων / δυσμενεουσέ͜ων / δυσμενεουσῶν dusmeneousā́ōn / dusmeneousé͜ōn / dusmeneousôn	δυσμενεόντων dusmeneóntōn
Dative	δυσμενέοντῐ dusmenéontĭ	δυσμενεούσῃ dusmeneoúsēi	δυσμενέοντῐ dusmenéontĭ	δυσμενεόντοιν / δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoi(ĭ)n	δυσμενεούσαιν / δυσμενεούσαιῐν / δυσμενεούσῃῐν dusmeneoúsai(ĭ)n / dusmeneoúsēiĭn	δυσμενεόντοιν / δυσμενεόντοιῐν dusmeneóntoi(ĭ)n	δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousĭ(n) / dusmeneóntessĭ(n) / dusmeneóntesĭ(n)	δυσμενεούσῃσῐ / δυσμενεούσῃσῐν / δυσμενεούσῃς / δυσμενεούσαις dusmeneoúsēisĭ(n) / dusmeneoúsēis / dusmeneoúsais	δυσμενέουσῐ / δυσμενέουσῐν / δυσμενεόντεσσῐ / δυσμενεόντεσσῐν / δυσμενεόντεσῐ / δυσμενεόντεσῐν dusmenéousĭ(n) / dusmeneóntessĭ(n) / dusmeneóntesĭ(n)
Accusative	δυσμενέοντᾰ dusmenéontă	δυσμενέουσᾰν dusmenéousăn	δυσμενέον dusmenéon	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενέοντᾰς dusmenéontăs	δυσμενεούσᾱς dusmeneoúsās	δυσμενέοντᾰ dusmenéontă
Vocative	δυσμενέων dusmenéōn	δυσμενέουσᾰ dusmenéousă	δυσμενέον dusmenéon	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενεούσᾱ dusmeneoúsā	δυσμενέοντε dusmenéonte	δυσμενέοντες dusmenéontes	δυσμενέουσαι dusmenéousai	δυσμενέοντᾰ dusmenéontă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	δυσμενεόντως dusmeneóntōs			—			—
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Adjective

δυσμενέων • (dusmenéōn)

(Epic) masculine/feminine/neuter genitive plural of δῠσμενής (dŭsmenḗs)