δυσμενής

Ancient Greek

Alternative forms

δυμενές (dumenés)

Etymology

From Proto-Hellenic *dusmenḗs, from Proto-Indo-European *dusmenēs (whence also Sanskrit दुर्मनस् (durmanas), Avestan 𐬛𐬎𐬱𐬨𐬀𐬥𐬀𐬵 (dušmanah), Middle Persian [script needed] (dwšmn'), Middle Persian [script needed] (dwšmyn'), Manichaean Middle Persian 𐫅𐫇𐫢𐫖𐫏𐫗 (dwšmyn /⁠dušmen⁠/)), from *dus- + *ménos (“mind, thought”), from *men- (“think”). Equivalent to δῠσ- (dŭs-) +‎ μένος (ménos, “spirit”) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dyz.me.nɛ̌ːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyz.meˈne̝s/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyz.meˈnis/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyz.meˈnis/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiz.meˈnis/

Adjective

δῠσμενής • (dŭsmenḗs) m or f (neuter δῠσμενές); third declension

hostile [with dative or genitive ‘to someone’]
(substantive) enemy [with dative or genitive ‘of someone’]

Inflection

Third declension of δῠσμενής; δῠσμενές (contracted, Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	δῠσμενής dŭsmenḗs	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενεῖς dŭsmeneîs	δῠσμενῆ dŭsmenê
Genitive	δῠσμενοῦς dŭsmenoûs	δῠσμενοῦς dŭsmenoûs	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενῶν dŭsmenôn	δῠσμενῶν dŭsmenôn
Dative	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν dŭsmenésĭ(n)	δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν dŭsmenésĭ(n)
Accusative	δῠσμενῆ dŭsmenê	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενεῖς dŭsmeneîs	δῠσμενῆ dŭsmenê
Vocative	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενεῖ dŭsmeneî	δῠσμενεῖς dŭsmeneîs	δῠσμενῆ dŭsmenê
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	δῠσμενῶς dŭsmenôs		δῠσμενέστερος dŭsmenésteros		δῠσμενέστᾰτος dŭsmenéstătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Third declension of δῠσμενής; δῠσμενές (uncontracted, Epic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	δῠσμενής dŭsmenḗs	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dŭsmeneî / dŭsmenée	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dŭsmeneî / dŭsmenée	δῠσμενεῖς / δῠσμενέες dŭsmeneîs / dŭsmenées	δῠσμενέᾰ dŭsmenéă
Genitive	δῠσμενέος / δῠσμενεῦς dŭsmenéos / dŭsmeneûs	δῠσμενέος / δῠσμενεῦς dŭsmenéos / dŭsmeneûs	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενέων dŭsmenéōn	δῠσμενέων dŭsmenéōn
Dative	δῠσμενεῖ / δῠσμενέῐ̈ dŭsmeneî / dŭsmenéĭ̈	δῠσμενεῖ / δῠσμενέῐ̈ dŭsmeneî / dŭsmenéĭ̈	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενοῖν dŭsmenoîn	δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν / δῠσμενέεσσῐ / δῠσμενέεσσῐν dŭsmenésĭ(n) / dŭsmenéessĭ(n)	δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν / δῠσμενέεσσῐ / δῠσμενέεσσῐν dŭsmenésĭ(n) / dŭsmenéessĭ(n)
Accusative	δῠσμενέᾰ dŭsmenéă	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dŭsmeneî / dŭsmenée	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dŭsmeneî / dŭsmenée	δῠσμενέᾰς dŭsmenéăs	δῠσμενέᾰ dŭsmenéă
Vocative	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενές dŭsmenés	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dŭsmeneî / dŭsmenée	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dŭsmeneî / dŭsmenée	δῠσμενεῖς / δῠσμενέες dŭsmeneîs / dŭsmenées	δῠσμενέᾰ dŭsmenéă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	δῠσμενέως dŭsmenéōs		δῠσμενέστερος dŭsmenésteros		δῠσμενέστᾰτος dŭsmenéstătos
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Synonyms

ἐχθρός (ekhthrós)

References

“δυσμενής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“δυσμενής”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“δυσμενής”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
δυσμενής in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
δυσμενής in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
“δυσμενής”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- averse idem, page 55.
- disaffected idem, page 227.
- disloyal idem, page 235.
- enemy idem, page 273.
- evil-minded idem, page 286.
- evilly-disposed idem, page 286.
- foe idem, page 331.
- hostile idem, page 407.
- ill-disposed idem, page 416.
- malevolent idem, page 510.
- malicious idem, page 510.
- mischievous idem, page 533.
- rebellious idem, page 677.
- spiteful idem, page 802.
- unfriendly idem, page 919.
- unpropitious idem, page 928.
- unsympathetic idem, page 934.