δυσπρόσιτος

Ancient Greek

Etymology

From δυσ- (dus-) +‎ προσιτός (prositós), from πρόσειμι (próseimi) +‎ -τός (-tós).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /dys.pró.si.tos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dysˈpro.si.tos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ðysˈpro.si.tos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðysˈpro.si.tos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðisˈpro.si.tos/

Adjective

δυσπρόσῐτος • (dusprósĭtos) m or f (neuter δυσπρόσῐτον); second declension

inaccessible, difficult to access

Declension

Second declension of δῠσπρόσῐτος; δῠσπρόσῐτον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	δῠσπρόσῐτος dŭsprósĭtos	δῠσπρόσῐτον dŭsprósĭton	δῠσπροσῐ́τω dŭsprosĭ́tō	δῠσπροσῐ́τω dŭsprosĭ́tō	δῠσπρόσῐτοι dŭsprósĭtoi	δῠσπρόσῐτᾰ dŭsprósĭtă
Genitive	δῠσπροσῐ́του dŭsprosĭ́tou	δῠσπροσῐ́του dŭsprosĭ́tou	δῠσπροσῐ́τοιν dŭsprosĭ́toin	δῠσπροσῐ́τοιν dŭsprosĭ́toin	δῠσπροσῐ́των dŭsprosĭ́tōn	δῠσπροσῐ́των dŭsprosĭ́tōn
Dative	δῠσπροσῐ́τῳ dŭsprosĭ́tōi	δῠσπροσῐ́τῳ dŭsprosĭ́tōi	δῠσπροσῐ́τοιν dŭsprosĭ́toin	δῠσπροσῐ́τοιν dŭsprosĭ́toin	δῠσπροσῐ́τοις dŭsprosĭ́tois	δῠσπροσῐ́τοις dŭsprosĭ́tois
Accusative	δῠσπρόσῐτον dŭsprósĭton	δῠσπρόσῐτον dŭsprósĭton	δῠσπροσῐ́τω dŭsprosĭ́tō	δῠσπροσῐ́τω dŭsprosĭ́tō	δῠσπροσῐ́τους dŭsprosĭ́tous	δῠσπρόσῐτᾰ dŭsprósĭtă
Vocative	δῠσπρόσῐτε dŭsprósĭte	δῠσπρόσῐτον dŭsprósĭton	δῠσπροσῐ́τω dŭsprosĭ́tō	δῠσπροσῐ́τω dŭsprosĭ́tō	δῠσπρόσῐτοι dŭsprósĭtoi	δῠσπρόσῐτᾰ dŭsprósĭtă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	δῠσπροσῐ́τως dŭsprosĭ́tōs		δῠσπροσῐτώτερος dŭsprosĭtṓteros		δῠσπροσῐτώτᾰτος dŭsprosĭtṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

→⇒ French: dysprosium (the source of the element name in virtually all other languages)