εὐθενέω

Ancient Greek

Etymology

From εὐ- (eu-, “good, well”) + a root *θεν (*then) + -έω (-éō, “verbal suffix”). The root *θεν (*then) is of disputed origin:[1]

  • If the original vowel was -ε-:
    • Possibly from an unattested noun *θένος (*thénos), with a morphological chronology of *θένος (*thénos) > εὐθενής (euthenḗs, “enjoying, strong”) > εὐθενεια (eutheneia, “fullness”) > εὐθενέω (euthenéō), with the noun stemming from Proto-Indo-European *gʷʰen- (“to flourish, be full, swell, abound”). The derivative adjective εὐθενής (euthenḗs) is compared in particular with Sanskrit आहनस् (āhanas, “thriving full”); other cognates include Sanskrit घन (ghana, “compact, solid”), Persian آگنج (âganj, “full, complete”), Persian آکندن (âgandan, “to fill up”), Old Church Slavonic гонѣти (goněti, “to suffice”), Lithuanian ganà (“enough”), Albanian zanë (“solid, thick”), as well as perhaps Old Armenian յոգն (yogn, “plenty”), Proto-West Germanic *gant (“whole, complete”). However, Beekes is skeptical, due to εὐθενής (euthenḗs) being attested rarely and late in the record, despite it preceding the earlier-attested εὐθενέω (euthenéō) in morphology.
  • If the original vowel was -η- (< Proto-Indo-European *-eh₁-):

Pronunciation

 

Verb

εὐθενέω • (euthenéō)

  1. to thrive, flourish

Inflection

   Present: εὐθενέω, εὐθενέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθενέω εὐθενέεις εὐθενέει εὐθενέετον εὐθενέετον εὐθενέομεν εὐθενέετε εὐθενέουσῐ(ν)
subjunctive εὐθενέω εὐθενέῃς εὐθενέῃ εὐθενέητον εὐθενέητον εὐθενέωμεν εὐθενέητε εὐθενέωσῐ(ν)
optative εὐθενέοιμῐ εὐθενέοις εὐθενέοι εὐθενέοιτον εὐθενεοίτην εὐθενέοιμεν εὐθενέοιτε εὐθενέοιεν
imperative   εὐθένεε εὐθενεέτω εὐθενέετον εὐθενεέτων   εὐθενέετε εὐθενεόντων
middle/
passive 		indicative εὐθενέομαι εὐθενέῃ / εὐθενέει εὐθενέεται εὐθενέεσθον εὐθενέεσθον εὐθενεόμεθᾰ εὐθενέεσθε εὐθενέονται
subjunctive εὐθενέωμαι εὐθενέῃ εὐθενέηται εὐθενέησθον εὐθενέησθον εὐθενεώμεθᾰ εὐθενέησθε εὐθενέωνται
optative εὐθενεοίμην εὐθενέοιο εὐθενέοιτο εὐθενέοισθον εὐθενεοίσθην εὐθενεοίμεθᾰ εὐθενέοισθε εὐθενέοιντο
imperative   εὐθενέου εὐθενεέσθω εὐθενέεσθον εὐθενεέσθων   εὐθενέεσθε εὐθενεέσθων
active middle/passive
infinitive εὐθενέειν εὐθενέεσθαι
participle m εὐθενέων εὐθενεόμενος
f εὐθενέουσᾰ εὐθενεομένη
n εὐθενέον εὐθενεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: εὐθενῶ, εὐθενοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθενῶ εὐθενεῖς εὐθενεῖ εὐθενεῖτον εὐθενεῖτον εὐθενοῦμεν εὐθενεῖτε εὐθενοῦσῐ(ν)
subjunctive εὐθενῶ εὐθενῇς εὐθενῇ εὐθενῆτον εὐθενῆτον εὐθενῶμεν εὐθενῆτε εὐθενῶσῐ(ν)
optative εὐθενοίην / εὐθενοῖμῐ εὐθενοίης / εὐθενοῖς εὐθενοίη / εὐθενοῖ εὐθενοῖτον / εὐθενοίητον εὐθενοίτην / εὐθενοιήτην εὐθενοῖμεν / εὐθενοίημεν εὐθενοῖτε / εὐθενοίητε εὐθενοῖεν / εὐθενοίησᾰν
imperative   εὐθένει εὐθενείτω εὐθενεῖτον εὐθενείτων   εὐθενεῖτε εὐθενούντων
middle/
passive 		indicative εὐθενοῦμαι εὐθενεῖ,
εὐθενῇ 		εὐθενεῖται εὐθενεῖσθον εὐθενεῖσθον εὐθενούμεθᾰ εὐθενεῖσθε εὐθενοῦνται
subjunctive εὐθενῶμαι εὐθενῇ εὐθενῆται εὐθενῆσθον εὐθενῆσθον εὐθενώμεθᾰ εὐθενῆσθε εὐθενῶνται
optative εὐθενοίμην εὐθενοῖο εὐθενοῖτο εὐθενοῖσθον εὐθενοίσθην εὐθενοίμεθᾰ εὐθενοῖσθε εὐθενοῖντο
imperative   εὐθενοῦ εὐθενείσθω εὐθενεῖσθον εὐθενείσθων   εὐθενεῖσθε εὐθενείσθων
active middle/passive
infinitive εὐθενεῖν εὐθενεῖσθαι
participle m εὐθενῶν εὐθενούμενος
f εὐθενοῦσᾰ εὐθενουμένη
n εὐθενοῦν εὐθενούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: εὐθένεον, εὐθενεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθένεον εὐθένεες εὐθένεε(ν) εὐθενέετον εὐθενεέτην εὐθενέομεν εὐθενέετε εὐθένεον
middle/
passive 		indicative εὐθενεόμην εὐθενέου εὐθενέετο εὐθενέεσθον εὐθενεέσθην εὐθενεόμεθᾰ εὐθενέεσθε εὐθενέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: εὐθένουν, εὐθενούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθένουν εὐθένεις εὐθένει εὐθενεῖτον εὐθενείτην εὐθενοῦμεν εὐθενεῖτε εὐθένουν
middle/
passive 		indicative εὐθενούμην εὐθενοῦ εὐθενεῖτο εὐθενεῖσθον εὐθενείσθην εὐθενούμεθᾰ εὐθενεῖσθε εὐθενοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: εὐθενήσω, εὐθενήσομαι, εὐθενηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθενήσω εὐθενήσεις εὐθενήσει εὐθενήσετον εὐθενήσετον εὐθενήσομεν εὐθενήσετε εὐθενήσουσῐ(ν)
optative εὐθενήσοιμῐ εὐθενήσοις εὐθενήσοι εὐθενήσοιτον εὐθενησοίτην εὐθενήσοιμεν εὐθενήσοιτε εὐθενήσοιεν
middle indicative εὐθενήσομαι εὐθενήσῃ / εὐθενήσει εὐθενήσεται εὐθενήσεσθον εὐθενήσεσθον εὐθενησόμεθᾰ εὐθενήσεσθε εὐθενήσονται
optative εὐθενησοίμην εὐθενήσοιο εὐθενήσοιτο εὐθενήσοισθον εὐθενησοίσθην εὐθενησοίμεθᾰ εὐθενήσοισθε εὐθενήσοιντο
passive indicative εὐθενηθήσομαι εὐθενηθήσῃ εὐθενηθήσεται εὐθενηθήσεσθον εὐθενηθήσεσθον εὐθενηθησόμεθᾰ εὐθενηθήσεσθε εὐθενηθήσονται
optative εὐθενηθησοίμην εὐθενηθήσοιο εὐθενηθήσοιτο εὐθενηθήσοισθον εὐθενηθησοίσθην εὐθενηθησοίμεθᾰ εὐθενηθήσοισθε εὐθενηθήσοιντο
active middle passive
infinitive εὐθενήσειν εὐθενήσεσθαι εὐθενηθήσεσθαι
participle m εὐθενήσων εὐθενησόμενος εὐθενηθησόμενος
f εὐθενήσουσᾰ εὐθενησομένη εὐθενηθησομένη
n εὐθενῆσον εὐθενησόμενον εὐθενηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: εὐθένησᾰ, εὐθενησᾰ́μην, εὐθενήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθένησᾰ εὐθένησᾰς εὐθένησε(ν) εὐθενήσᾰτον εὐθενησᾰ́την εὐθενήσᾰμεν εὐθενήσᾰτε εὐθένησᾰν
subjunctive εὐθενήσω εὐθενήσῃς εὐθενήσῃ εὐθενήσητον εὐθενήσητον εὐθενήσωμεν εὐθενήσητε εὐθενήσωσῐ(ν)
optative εὐθενήσαιμῐ εὐθενήσειᾰς / εὐθενήσαις εὐθενήσειε(ν) / εὐθενήσαι εὐθενήσαιτον εὐθενησαίτην εὐθενήσαιμεν εὐθενήσαιτε εὐθενήσειᾰν / εὐθενήσαιεν
imperative   εὐθένησον εὐθενησᾰ́τω εὐθενήσᾰτον εὐθενησᾰ́των   εὐθενήσᾰτε εὐθενησᾰ́ντων
middle indicative εὐθενησᾰ́μην εὐθενήσω εὐθενήσᾰτο εὐθενήσᾰσθον εὐθενησᾰ́σθην εὐθενησᾰ́μεθᾰ εὐθενήσᾰσθε εὐθενήσᾰντο
subjunctive εὐθενήσωμαι εὐθενήσῃ εὐθενήσηται εὐθενήσησθον εὐθενήσησθον εὐθενησώμεθᾰ εὐθενήσησθε εὐθενήσωνται
optative εὐθενησαίμην εὐθενήσαιο εὐθενήσαιτο εὐθενήσαισθον εὐθενησαίσθην εὐθενησαίμεθᾰ εὐθενήσαισθε εὐθενήσαιντο
imperative   εὐθένησαι εὐθενησᾰ́σθω εὐθενήσᾰσθον εὐθενησᾰ́σθων   εὐθενήσᾰσθε εὐθενησᾰ́σθων
passive indicative εὐθενήθην εὐθενήθης εὐθενήθη εὐθενήθητον εὐθενηθήτην εὐθενήθημεν εὐθενήθητε εὐθενήθησᾰν
subjunctive εὐθενηθῶ εὐθενηθῇς εὐθενηθῇ εὐθενηθῆτον εὐθενηθῆτον εὐθενηθῶμεν εὐθενηθῆτε εὐθενηθῶσῐ(ν)
optative εὐθενηθείην εὐθενηθείης εὐθενηθείη εὐθενηθεῖτον / εὐθενηθείητον εὐθενηθείτην / εὐθενηθειήτην εὐθενηθεῖμεν / εὐθενηθείημεν εὐθενηθεῖτε / εὐθενηθείητε εὐθενηθεῖεν / εὐθενηθείησᾰν
imperative   εὐθενήθητῐ εὐθενηθήτω εὐθενήθητον εὐθενηθήτων   εὐθενήθητε εὐθενηθέντων
active middle passive
infinitive εὐθενῆσαι εὐθενήσᾰσθαι εὐθενηθῆναι
participle m εὐθενήσᾱς εὐθενησᾰ́μενος εὐθενηθείς
f εὐθενήσᾱσᾰ εὐθενησᾰμένη εὐθενηθεῖσᾰ
n εὐθενῆσᾰν εὐθενησᾰ́μενον εὐθενηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: εὐθένηκᾰ, εὐθένημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθένηκᾰ εὐθένηκᾰς εὐθένηκε(ν) εὐθενήκᾰτον εὐθενήκᾰτον εὐθενήκᾰμεν εὐθενήκᾰτε εὐθενήκᾱσῐ(ν)
subjunctive εὐθενήκω εὐθενήκῃς εὐθενήκῃ εὐθενήκητον εὐθενήκητον εὐθενήκωμεν εὐθενήκητε εὐθενήκωσῐ(ν)
optative εὐθενήκοιμῐ / εὐθενηκοίην εὐθενήκοις / εὐθενηκοίης εὐθενήκοι / εὐθενηκοίη εὐθενήκοιτον εὐθενηκοίτην εὐθενήκοιμεν εὐθενήκοιτε εὐθενήκοιεν
imperative   εὐθένηκε εὐθενηκέτω εὐθενήκετον εὐθενηκέτων   εὐθενήκετε εὐθενηκόντων
middle/
passive 		indicative εὐθένημαι εὐθένησαι εὐθένηται εὐθένησθον εὐθένησθον εὐθενήμεθᾰ εὐθένησθε εὐθένηνται
subjunctive εὐθενημένος ὦ εὐθενημένος ᾖς εὐθενημένος ᾖ εὐθενημένω ἦτον εὐθενημένω ἦτον εὐθενημένοι ὦμεν εὐθενημένοι ἦτε εὐθενημένοι ὦσῐ(ν)
optative εὐθενημένος εἴην εὐθενημένος εἴης εὐθενημένος εἴη εὐθενημένω εἴητον / εἶτον εὐθενημένω εἰήτην / εἴτην εὐθενημένοι εἴημεν / εἶμεν εὐθενημένοι εἴητε / εἶτε εὐθενημένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   εὐθένησο εὐθενήσθω εὐθένησθον εὐθενήσθων   εὐθένησθε εὐθενήσθων
active middle/passive
infinitive εὐθενηκέναι εὐθενῆσθαι
participle m εὐθενηκώς εὐθενημένος
f εὐθενηκυῖᾰ εὐθενημένη
n εὐθενηκός εὐθενημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: εὐθενήκειν / εὐθενήκη, εὐθενήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative εὐθενήκειν / εὐθενήκη εὐθενήκεις / εὐθενήκης εὐθενήκει(ν) εὐθενήκετον εὐθενηκέτην εὐθενήκεμεν εὐθενήκετε εὐθενήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative εὐθενήμην εὐθένησο εὐθένητο εὐθένησθον εὐθενήσθην εὐθενήμεθᾰ εὐθένησθε εὐθένηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

  • εὐθένεια (euthéneia, “state of prosperity, fullness, supply”)
  • εὐθηνέω (euthēnéō, “to thrive, flourish”)
  • εὐθηνιάρχης (euthēniárkhēs, “commissioner of (corn) supplies”)
  • εὐθηνός (euthēnós, “thriving”)

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “εὐθενέω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 478-9
  2. ^ εὐθενέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Further reading

  • “εὐθενέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
  • “εὐθενέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
  • “εὐθενέω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
  • (no entry for the specified headword) Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
  • “εὐθενέω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.