θυμιατός

• θῡμῐητός (thūmĭētós) — Ionic

θῡμῐᾰ́ω (thūmĭắō, “burn so as to produce smoke”) +‎ -τός (-tós, suffix forming verbal adjectives of possibility)

θῡμῐᾱτός • (thūmĭātós) m (feminine θῡμῐᾱτή, neuter θῡμῐᾱτόν); first/second declension

1. (that is) to be burnt as incense
   • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates of Kos, On the Diseases of Women 2.114
   • 371 BCE – 287 BCE, Theophrastus, On Odours 12:

     πᾶν τὸ θυμιατόν

     pân tò thumiatón

     (please add an English translation of this quotation)

2. capable of giving off fumes
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Meteorology 387b.7:^[WS]

     διὰ τοῦτο τὸ ἔλαιον οὐχ ἕψεται οὐδὲ παχύνεται, ὅτι θυμιατόν ἐστιν ἀλλ’ οὐκ ἀτμιστόν· ὕδωρ δ’ οὐ θυμιατὸν ἀλλ’ ἀτμιστόν. οἶνος δ’ ὁ μὲν γλυκὺς θυμιᾶται. πίων γάρ, καὶ ταὐτὰ ποιεῖ τῷ ἐλαίῳ· οὔτε γὰρ ὑπὸ ψύχους πήγνυται, καίεταί τε. ἔστιν δὲ ὀνόματι οἶνος, ἔργῳ δ’ οὐκ ἔστιν· οὐ γὰρ οἰνώδης ὁ χυμός· διὸ οὐ μεθύσκει, ὁ τυχὼν δ’ οἶνος (μικρὰν δ’ ἔχει θυμίασιν· διὸ ἀνίησιν φλόγα). καυστὰ δὲ δοκεῖ εἶναι ὅσα εἰς τέφραν διαλύεται τῶν σωμάτων. πάσχει δὲ τοῦτο πάντα ὅσα πέπηγεν ἢ ὑπὸ θερμοῦ ἢ ὑπ’ ἀμφοῖν, ψυχροῦ καὶ θερμοῦ· ταῦτα γὰρ φαίνεται κρατούμενα ὑπὸ τοῦ πυρός· ἥκιστα δὲ τῶν λίθων ἡ σφραγίς, ὁ καλούμενος ἄνθραξ. τῶν δὲ καυστῶν τὰ μὲν φλογιστά ἐστιν τὰ δ’ ἀφλόγιστα· τούτων δ’ ἔνια ἀνθρακευτά. φλογιστὰ μὲν οὖν ὅσα φλόγα δύναται παρέχεσθαι· ὅσα δὲ ἀδύνατα, ἀφλόγιστα. ἔστι δὲ φλογιστὰ ὅσα μὴ ὑγρὰ ὄντα θυμιατά ἐστιν· πίττα δὲ ἢ ἔλαιον ἢ κηρὸς μᾶλλον μετ’ ἄλλων ἢ καθ’ αὑτὰ φλογιστά· μάλιστα δ’ ὅσα καπνὸν ἀνίησιν. ἀνθρακευτὰ δ’ ὅσα τῶν τοιούτων γῆς πλέον ἔχει ἢ καπνοῦ. ἔτι δ’ ἔνια τηκτὰ ὄντα οὐ φλογιστά ἐστιν, οἷον χαλκός, καὶ φλογιστὰ οὐ τηκτά, οἷον ξύλον, τὰ δ’ ἄμφω, οἷον λιβανωτός. αἴτιον δ’ ὅτι τὰ μὲν ξύλα ἀθρόον ἔχει τὸ ὑγρόν, καὶ δι’ ὅλου συνεχές ἐστιν, ὥστε διακάεσθαι, ὁ δὲ χαλκὸς παρ’ ἕκαστον μὲν μέρος, οὐ συνεχὲς δέ, καὶ ἔλαττον ἢ ὥστε φλόγα ποιῆσαι· ὁ δὲ λιβανωτὸς τῇ μὲν οὕτως τῇ δ’ ἐκείνως ἔχει. φλογιστὰ δ’ ἐστὶν τῶν θυμιατῶν ὅσα μὴ τηκτά ἐστιν διὰ τὸ μᾶλλον εἶναι γῆς.

     dià toûto tò élaion oukh hépsetai oudè pakhúnetai, hóti thumiatón estin all’ ouk atmistón; húdōr d’ ou thumiatòn all’ atmistón. oînos d’ ho mèn glukùs thumiâtai. píōn gár, kaì tautà poieî tōî elaíōi; oúte gàr hupò psúkhous pḗgnutai, kaíetaí te. éstin dè onómati oînos, érgōi d’ ouk éstin; ou gàr oinṓdēs ho khumós; diò ou methúskei, ho tukhṑn d’ oînos (mikràn d’ ékhei thumíasin; diò aníēsin phlóga). kaustà dè dokeî eînai hósa eis téphran dialúetai tôn sōmátōn. páskhei dè toûto pánta hósa pépēgen ḕ hupò thermoû ḕ hup’ amphoîn, psukhroû kaì thermoû; taûta gàr phaínetai kratoúmena hupò toû purós; hḗkista dè tôn líthōn hē sphragís, ho kaloúmenos ánthrax. tôn dè kaustôn tà mèn phlogistá estin tà d’ aphlógista; toútōn d’ énia anthrakeutá. phlogistà mèn oûn hósa phlóga dúnatai parékhesthai; hósa dè adúnata, aphlógista. ésti dè phlogistà hósa mḕ hugrà ónta thumiatá estin; pítta dè ḕ élaion ḕ kēròs mâllon met’ állōn ḕ kath’ hautà phlogistá; málista d’ hósa kapnòn aníēsin. anthrakeutà d’ hósa tôn toioútōn gês pléon ékhei ḕ kapnoû. éti d’ énia tēktà ónta ou phlogistá estin, hoîon khalkós, kaì phlogistà ou tēktá, hoîon xúlon, tà d’ ámphō, hoîon libanōtós. aítion d’ hóti tà mèn xúla athróon ékhei tò hugrón, kaì di’ hólou sunekhés estin, hṓste diakáesthai, ho dè khalkòs par’ hékaston mèn méros, ou sunekhès dé, kaì élatton ḕ hṓste phlóga poiêsai; ho dè libanōtòs tēî mèn hoútōs tēî d’ ekeínōs ékhei. phlogistà d’ estìn tôn thumiatôn hósa mḕ tēktá estin dià tò mâllon eînai gês.

     (please add an English translation of this quotation)

• θῡμῐητᾰ́ n pl (thūmĭētắ)

• “θῡμιᾱτός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• θυμιατός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette