κατηγόρημα
Ancient Greek
Etymology
From κατηγορέω (katēgoréō) + -μα (-ma).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /ka.tɛː.ɡó.rɛː.ma/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ka.te̝ˈɡo.re̝.ma/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ka.tiˈɣo.ri.ma/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ka.tiˈɣo.ri.ma/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ka.tiˈɣo.ri.ma/
Noun
κᾰτηγόρημᾰ • (kătēgórēmă) n (genitive κᾰτηγορήμᾰτος); third declension
- an accusation
- a predicate
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ κᾰτηγόρημᾰ tò kătēgórēmă |
τὼ κᾰτηγορήμᾰτε tṑ kătēgorḗmăte |
τᾰ̀ κᾰτηγορήμᾰτᾰ tằ kătēgorḗmătă | ||||||||||
| Genitive | τοῦ κᾰτηγορήμᾰτος toû kătēgorḗmătos |
τοῖν κᾰτηγορημᾰ́τοιν toîn kătēgorēmắtoin |
τῶν κᾰτηγορημᾰ́των tôn kătēgorēmắtōn | ||||||||||
| Dative | τῷ κᾰτηγορήμᾰτῐ tōî kătēgorḗmătĭ |
τοῖν κᾰτηγορημᾰ́τοιν toîn kătēgorēmắtoin |
τοῖς κᾰτηγορήμᾰσῐ / κᾰτηγορήμᾰσῐν toîs kătēgorḗmăsĭ(n) | ||||||||||
| Accusative | τὸ κᾰτηγόρημᾰ tò kătēgórēmă |
τὼ κᾰτηγορήμᾰτε tṑ kătēgorḗmăte |
τᾰ̀ κᾰτηγορήμᾰτᾰ tằ kătēgorḗmătă | ||||||||||
| Vocative | κᾰτηγόρημᾰ kătēgórēmă |
κᾰτηγορήμᾰτε kătēgorḗmăte |
κᾰτηγορήμᾰτᾰ kătēgorḗmătă | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Descendants
- → French: catégorème
- Greek: κατηγόρημα (katigórima)
Further reading
- “κατηγόρημα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “κατηγόρημα”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- κατηγόρημα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- accusation idem, page 8.
- denunciation idem, page 211.
- predicate idem, page 634.
Greek
Etymology
From Ancient Greek κατηγόρημα (katēgórēma). By surface analysis, κατηγορώ (katigoró, “to accuse”) + -μα (-ma).
Noun
κατηγόρημα • (katigórima) n (plural κατηγορήματα)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | κατηγόρημα (katigórima) | κατηγορήματα (katigorímata) |
| genitive | κατηγορήματος (katigorímatos) | κατηγορημάτων (katigorimáton) |
| accusative | κατηγόρημα (katigórima) | κατηγορήματα (katigorímata) |
| vocative | κατηγόρημα (katigórima) | κατηγορήματα (katigorímata) |
Related terms
- κατηγορούμενο n (katigoroúmeno, “predicative”)
- and see: κατηγορώ (katigoró, “to accuse”)
Further reading
- κατηγόρημα, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language