κατηχέω

Ancient Greek

Etymology

From κᾰτᾰ- (kătă-, “against”) +‎ ἠχέω (ēkhéō, “sound”).

Pronunciation

 

Verb

κᾰτηχέω • (kătēkhéō)

  1. to resound
    1. to sound amiss
  2. to teach by word of mouth
    1. to teach, instruct
    2. (in Christian writers) to instruct in the elements of religion, catechize

Inflection

   Present: κᾰτηχέω, κᾰτηχέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτηχέω κᾰτηχέεις κᾰτηχέει κᾰτηχέετον κᾰτηχέετον κᾰτηχέομεν κᾰτηχέετε κᾰτηχέουσῐ(ν)
subjunctive κᾰτηχέω κᾰτηχέῃς κᾰτηχέῃ κᾰτηχέητον κᾰτηχέητον κᾰτηχέωμεν κᾰτηχέητε κᾰτηχέωσῐ(ν)
optative κᾰτηχέοιμῐ κᾰτηχέοις κᾰτηχέοι κᾰτηχέοιτον κᾰτηχεοίτην κᾰτηχέοιμεν κᾰτηχέοιτε κᾰτηχέοιεν
imperative   κᾰτήχεε κᾰτηχεέτω κᾰτηχέετον κᾰτηχεέτων   κᾰτηχέετε κᾰτηχεόντων
middle/
passive 		indicative κᾰτηχέομαι κᾰτηχέῃ / κᾰτηχέει κᾰτηχέεται κᾰτηχέεσθον κᾰτηχέεσθον κᾰτηχεόμεθᾰ κᾰτηχέεσθε κᾰτηχέονται
subjunctive κᾰτηχέωμαι κᾰτηχέῃ κᾰτηχέηται κᾰτηχέησθον κᾰτηχέησθον κᾰτηχεώμεθᾰ κᾰτηχέησθε κᾰτηχέωνται
optative κᾰτηχεοίμην κᾰτηχέοιο κᾰτηχέοιτο κᾰτηχέοισθον κᾰτηχεοίσθην κᾰτηχεοίμεθᾰ κᾰτηχέοισθε κᾰτηχέοιντο
imperative   κᾰτηχέου κᾰτηχεέσθω κᾰτηχέεσθον κᾰτηχεέσθων   κᾰτηχέεσθε κᾰτηχεέσθων
active middle/passive
infinitive κᾰτηχέειν κᾰτηχέεσθαι
participle m κᾰτηχέων κᾰτηχεόμενος
f κᾰτηχέουσᾰ κᾰτηχεομένη
n κᾰτηχέον κᾰτηχεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: κᾰτηχῶ, κᾰτηχοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτηχῶ κᾰτηχεῖς κᾰτηχεῖ κᾰτηχεῖτον κᾰτηχεῖτον κᾰτηχοῦμεν κᾰτηχεῖτε κᾰτηχοῦσῐ(ν)
subjunctive κᾰτηχῶ κᾰτηχῇς κᾰτηχῇ κᾰτηχῆτον κᾰτηχῆτον κᾰτηχῶμεν κᾰτηχῆτε κᾰτηχῶσῐ(ν)
optative κᾰτηχοίην / κᾰτηχοῖμῐ κᾰτηχοίης / κᾰτηχοῖς κᾰτηχοίη / κᾰτηχοῖ κᾰτηχοῖτον / κᾰτηχοίητον κᾰτηχοίτην / κᾰτηχοιήτην κᾰτηχοῖμεν / κᾰτηχοίημεν κᾰτηχοῖτε / κᾰτηχοίητε κᾰτηχοῖεν / κᾰτηχοίησᾰν
imperative   κᾰτήχει κᾰτηχείτω κᾰτηχεῖτον κᾰτηχείτων   κᾰτηχεῖτε κᾰτηχούντων
middle/
passive 		indicative κᾰτηχοῦμαι κᾰτηχεῖ,
κᾰτηχῇ 		κᾰτηχεῖται κᾰτηχεῖσθον κᾰτηχεῖσθον κᾰτηχούμεθᾰ κᾰτηχεῖσθε κᾰτηχοῦνται
subjunctive κᾰτηχῶμαι κᾰτηχῇ κᾰτηχῆται κᾰτηχῆσθον κᾰτηχῆσθον κᾰτηχώμεθᾰ κᾰτηχῆσθε κᾰτηχῶνται
optative κᾰτηχοίμην κᾰτηχοῖο κᾰτηχοῖτο κᾰτηχοῖσθον κᾰτηχοίσθην κᾰτηχοίμεθᾰ κᾰτηχοῖσθε κᾰτηχοῖντο
imperative   κᾰτηχοῦ κᾰτηχείσθω κᾰτηχεῖσθον κᾰτηχείσθων   κᾰτηχεῖσθε κᾰτηχείσθων
active middle/passive
infinitive κᾰτηχεῖν κᾰτηχεῖσθαι
participle m κᾰτηχῶν κᾰτηχούμενος
f κᾰτηχοῦσᾰ κᾰτηχουμένη
n κᾰτηχοῦν κᾰτηχούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: κᾰτήχεον, κᾰτηχεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτήχεον κᾰτήχεες κᾰτήχεε(ν) κᾰτηχέετον κᾰτηχεέτην κᾰτηχέομεν κᾰτηχέετε κᾰτήχεον
middle/
passive 		indicative κᾰτηχεόμην κᾰτηχέου κᾰτηχέετο κᾰτηχέεσθον κᾰτηχεέσθην κᾰτηχεόμεθᾰ κᾰτηχέεσθε κᾰτηχέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: κᾰτήχουν, κᾰτηχούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτήχουν κᾰτήχεις κᾰτήχει κᾰτηχεῖτον κᾰτηχείτην κᾰτηχοῦμεν κᾰτηχεῖτε κᾰτήχουν
middle/
passive 		indicative κᾰτηχούμην κᾰτηχοῦ κᾰτηχεῖτο κᾰτηχεῖσθον κᾰτηχείσθην κᾰτηχούμεθᾰ κᾰτηχεῖσθε κᾰτηχοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: κᾰτηχήσω, κᾰτηχήσομαι, κᾰτηχηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτηχήσω κᾰτηχήσεις κᾰτηχήσει κᾰτηχήσετον κᾰτηχήσετον κᾰτηχήσομεν κᾰτηχήσετε κᾰτηχήσουσῐ(ν)
optative κᾰτηχήσοιμῐ κᾰτηχήσοις κᾰτηχήσοι κᾰτηχήσοιτον κᾰτηχησοίτην κᾰτηχήσοιμεν κᾰτηχήσοιτε κᾰτηχήσοιεν
middle indicative κᾰτηχήσομαι κᾰτηχήσῃ / κᾰτηχήσει κᾰτηχήσεται κᾰτηχήσεσθον κᾰτηχήσεσθον κᾰτηχησόμεθᾰ κᾰτηχήσεσθε κᾰτηχήσονται
optative κᾰτηχησοίμην κᾰτηχήσοιο κᾰτηχήσοιτο κᾰτηχήσοισθον κᾰτηχησοίσθην κᾰτηχησοίμεθᾰ κᾰτηχήσοισθε κᾰτηχήσοιντο
passive indicative κᾰτηχηθήσομαι κᾰτηχηθήσῃ κᾰτηχηθήσεται κᾰτηχηθήσεσθον κᾰτηχηθήσεσθον κᾰτηχηθησόμεθᾰ κᾰτηχηθήσεσθε κᾰτηχηθήσονται
optative κᾰτηχηθησοίμην κᾰτηχηθήσοιο κᾰτηχηθήσοιτο κᾰτηχηθήσοισθον κᾰτηχηθησοίσθην κᾰτηχηθησοίμεθᾰ κᾰτηχηθήσοισθε κᾰτηχηθήσοιντο
active middle passive
infinitive κᾰτηχήσειν κᾰτηχήσεσθαι κᾰτηχηθήσεσθαι
participle m κᾰτηχήσων κᾰτηχησόμενος κᾰτηχηθησόμενος
f κᾰτηχήσουσᾰ κᾰτηχησομένη κᾰτηχηθησομένη
n κᾰτηχῆσον κᾰτηχησόμενον κᾰτηχηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: κᾰτήχησᾰ, κᾰτηχησᾰ́μην, κᾰτηχήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτήχησᾰ κᾰτήχησᾰς κᾰτήχησε(ν) κᾰτηχήσᾰτον κᾰτηχησᾰ́την κᾰτηχήσᾰμεν κᾰτηχήσᾰτε κᾰτήχησᾰν
subjunctive κᾰτηχήσω κᾰτηχήσῃς κᾰτηχήσῃ κᾰτηχήσητον κᾰτηχήσητον κᾰτηχήσωμεν κᾰτηχήσητε κᾰτηχήσωσῐ(ν)
optative κᾰτηχήσαιμῐ κᾰτηχήσειᾰς / κᾰτηχήσαις κᾰτηχήσειε(ν) / κᾰτηχήσαι κᾰτηχήσαιτον κᾰτηχησαίτην κᾰτηχήσαιμεν κᾰτηχήσαιτε κᾰτηχήσειᾰν / κᾰτηχήσαιεν
imperative   κᾰτήχησον κᾰτηχησᾰ́τω κᾰτηχήσᾰτον κᾰτηχησᾰ́των   κᾰτηχήσᾰτε κᾰτηχησᾰ́ντων
middle indicative κᾰτηχησᾰ́μην κᾰτηχήσω κᾰτηχήσᾰτο κᾰτηχήσᾰσθον κᾰτηχησᾰ́σθην κᾰτηχησᾰ́μεθᾰ κᾰτηχήσᾰσθε κᾰτηχήσᾰντο
subjunctive κᾰτηχήσωμαι κᾰτηχήσῃ κᾰτηχήσηται κᾰτηχήσησθον κᾰτηχήσησθον κᾰτηχησώμεθᾰ κᾰτηχήσησθε κᾰτηχήσωνται
optative κᾰτηχησαίμην κᾰτηχήσαιο κᾰτηχήσαιτο κᾰτηχήσαισθον κᾰτηχησαίσθην κᾰτηχησαίμεθᾰ κᾰτηχήσαισθε κᾰτηχήσαιντο
imperative   κᾰτήχησαι κᾰτηχησᾰ́σθω κᾰτηχήσᾰσθον κᾰτηχησᾰ́σθων   κᾰτηχήσᾰσθε κᾰτηχησᾰ́σθων
passive indicative κᾰτηχήθην κᾰτηχήθης κᾰτηχήθη κᾰτηχήθητον κᾰτηχηθήτην κᾰτηχήθημεν κᾰτηχήθητε κᾰτηχήθησᾰν
subjunctive κᾰτηχηθῶ κᾰτηχηθῇς κᾰτηχηθῇ κᾰτηχηθῆτον κᾰτηχηθῆτον κᾰτηχηθῶμεν κᾰτηχηθῆτε κᾰτηχηθῶσῐ(ν)
optative κᾰτηχηθείην κᾰτηχηθείης κᾰτηχηθείη κᾰτηχηθεῖτον / κᾰτηχηθείητον κᾰτηχηθείτην / κᾰτηχηθειήτην κᾰτηχηθεῖμεν / κᾰτηχηθείημεν κᾰτηχηθεῖτε / κᾰτηχηθείητε κᾰτηχηθεῖεν / κᾰτηχηθείησᾰν
imperative   κᾰτηχήθητῐ κᾰτηχηθήτω κᾰτηχήθητον κᾰτηχηθήτων   κᾰτηχήθητε κᾰτηχηθέντων
active middle passive
infinitive κᾰτηχῆσαι κᾰτηχήσᾰσθαι κᾰτηχηθῆναι
participle m κᾰτηχήσᾱς κᾰτηχησᾰ́μενος κᾰτηχηθείς
f κᾰτηχήσᾱσᾰ κᾰτηχησᾰμένη κᾰτηχηθεῖσᾰ
n κᾰτηχῆσᾰν κᾰτηχησᾰ́μενον κᾰτηχηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: κᾰτήχηκᾰ, κᾰτήχημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτήχηκᾰ κᾰτήχηκᾰς κᾰτήχηκε(ν) κᾰτηχήκᾰτον κᾰτηχήκᾰτον κᾰτηχήκᾰμεν κᾰτηχήκᾰτε κᾰτηχήκᾱσῐ(ν)
subjunctive κᾰτηχήκω κᾰτηχήκῃς κᾰτηχήκῃ κᾰτηχήκητον κᾰτηχήκητον κᾰτηχήκωμεν κᾰτηχήκητε κᾰτηχήκωσῐ(ν)
optative κᾰτηχήκοιμῐ / κᾰτηχηκοίην κᾰτηχήκοις / κᾰτηχηκοίης κᾰτηχήκοι / κᾰτηχηκοίη κᾰτηχήκοιτον κᾰτηχηκοίτην κᾰτηχήκοιμεν κᾰτηχήκοιτε κᾰτηχήκοιεν
imperative   κᾰτήχηκε κᾰτηχηκέτω κᾰτηχήκετον κᾰτηχηκέτων   κᾰτηχήκετε κᾰτηχηκόντων
middle/
passive 		indicative κᾰτήχημαι κᾰτήχησαι κᾰτήχηται κᾰτήχησθον κᾰτήχησθον κᾰτηχήμεθᾰ κᾰτήχησθε κᾰτήχηνται
subjunctive κᾰτηχημένος ὦ κᾰτηχημένος ᾖς κᾰτηχημένος ᾖ κᾰτηχημένω ἦτον κᾰτηχημένω ἦτον κᾰτηχημένοι ὦμεν κᾰτηχημένοι ἦτε κᾰτηχημένοι ὦσῐ(ν)
optative κᾰτηχημένος εἴην κᾰτηχημένος εἴης κᾰτηχημένος εἴη κᾰτηχημένω εἴητον / εἶτον κᾰτηχημένω εἰήτην / εἴτην κᾰτηχημένοι εἴημεν / εἶμεν κᾰτηχημένοι εἴητε / εἶτε κᾰτηχημένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   κᾰτήχησο κᾰτηχήσθω κᾰτήχησθον κᾰτηχήσθων   κᾰτήχησθε κᾰτηχήσθων
active middle/passive
infinitive κᾰτηχηκέναι κᾰτηχῆσθαι
participle m κᾰτηχηκώς κᾰτηχημένος
f κᾰτηχηκυῖᾰ κᾰτηχημένη
n κᾰτηχηκός κᾰτηχημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: κᾰτηχήκειν / κᾰτηχήκη, κᾰτηχήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κᾰτηχήκειν / κᾰτηχήκη κᾰτηχήκεις / κᾰτηχήκης κᾰτηχήκει(ν) κᾰτηχήκετον κᾰτηχηκέτην κᾰτηχήκεμεν κᾰτηχήκετε κᾰτηχήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative κᾰτηχήμην κᾰτήχησο κᾰτήχητο κᾰτήχησθον κᾰτηχήσθην κᾰτηχήμεθᾰ κᾰτήχησθε κᾰτήχηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.