κεκοτηώς

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /ke.ko.tɛː.ɔ̌ːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ke.ko.te̝ˈos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ce.ko.tiˈos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ce.ko.tiˈos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ce.ko.tiˈos/

Participle

κεκοτηώς • (kekotēṓs) m (feminine κεκοτηυῖᾰ, neuter κεκοτηός); first/third declension

perfect active participle of κοτέω (kotéō)

Declension

First and third declension of κεκοτηώς; κεκοτηυίᾰ; κεκοτηός (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	κεκοτηώς kekotēṓs	κεκοτηυίᾰ kekotēuíă	κεκοτηός kekotēós	κεκοτηότε kekotēóte	κεκοτηυίᾱ kekotēuíā	κεκοτηότε kekotēóte	κεκοτηότες kekotēótes	κεκοτηυίαι kekotēuíai	κεκοτηότᾰ kekotēótă
Genitive	κεκοτηότος kekotēótos	κεκοτηυίᾱς kekotēuíās	κεκοτηότος kekotēótos	κεκοτηότοιν kekotēótoin	κεκοτηυίαιν kekotēuíain	κεκοτηότοιν kekotēótoin	κεκοτηότων kekotēótōn	κεκοτηυιῶν kekotēuiôn	κεκοτηότων kekotēótōn
Dative	κεκοτηότῐ kekotēótĭ	κεκοτηυίᾳ kekotēuíāi	κεκοτηότῐ kekotēótĭ	κεκοτηότοιν kekotēótoin	κεκοτηυίαιν kekotēuíain	κεκοτηότοιν kekotēótoin	κεκοτηόσῐ / κεκοτηόσῐν kekotēósĭ(n)	κεκοτηυίαις kekotēuíais	κεκοτηόσῐ / κεκοτηόσῐν kekotēósĭ(n)
Accusative	κεκοτηότᾰ kekotēótă	κεκοτηυίᾰν kekotēuíăn	κεκοτηός kekotēós	κεκοτηότε kekotēóte	κεκοτηυίᾱ kekotēuíā	κεκοτηότε kekotēóte	κεκοτηότᾰς kekotēótăs	κεκοτηυίᾱς kekotēuíās	κεκοτηότᾰ kekotēótă
Vocative	κεκοτηώς kekotēṓs	κεκοτηυίᾰ kekotēuíă	κεκοτηός kekotēós	κεκοτηότε kekotēóte	κεκοτηυίᾱ kekotēuíā	κεκοτηότε kekotēóte	κεκοτηότες kekotēótes	κεκοτηυίαι kekotēuíai	κεκοτηότᾰ kekotēótă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	κεκοτηότως kekotēótōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster -ts. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster -ts.