κοτέω

Ancient Greek

Etymology

From κότος (kótos) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

 

Verb

κοτέω • (kotéō) (Epic, poetic)

  1. to hold a grudge [with genitive ‘against’]
  2. to be angry

Conjugation

   Present: κοτέω, κοτέομαι (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κοτέω κοτέεις κοτέει κοτέετον κοτέετον κοτέομεν κοτέετε κοτέουσῐ(ν)
subjunctive κοτέω,
κοτέωμῐ 		κοτέῃς,
κοτέῃσθᾰ 		κοτέῃ,
κοτέῃσῐ 		κοτέητον κοτέητον κοτέωμεν κοτέητε κοτέωσῐ(ν)
optative κοτέοιμῐ κοτέοισ(θᾰ) κοτέοι κοτέοιτον κοτεοίτην κοτέοιμεν κοτέοιτε κοτέοιεν
imperative   κότεε κοτεέτω κοτέετον κοτεέτων   κοτέετε κοτεόντων
middle/
passive 		indicative κοτέομαι κοτέεαι κοτέεται κοτέεσθον κοτέεσθον κοτεόμε(σ)θᾰ κοτέεσθε κοτέονται
subjunctive κοτέωμαι κοτέηαι κοτέηται κοτέησθον κοτέησθον κοτεώμε(σ)θᾰ κοτέησθε κοτέωνται
optative κοτεοίμην κοτέοιο κοτέοιτο κοτέοισθον κοτεοίσθην κοτεοίμε(σ)θᾰ κοτέοισθε κοτεοίᾰτο
imperative   κοτέεο κοτεέσθω κοτέεσθον κοτεέσθων   κοτέεσθε κοτεέσθων
active middle/passive
infinitive κοτέειν / κοτεέμεν(αι) / κοτέμεν(αι) κοτέεσθαι
participle m κοτέων κοτεόμενος
f κοτέουσᾰ κοτεομένη
n κοτέον κοτεόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: κότεον, κοτεόμην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κότεον κότεες κότεε(ν) κοτέετον κοτεέτην κοτέομεν κοτέετε κότεον
middle/
passive 		indicative κοτεόμην κοτέου κοτέετο κοτέεσθον κοτεέσθην κοτεόμε(σ)θᾰ κοτέεσθε κοτέοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: κοτέεσκον, κοτεεσκόμην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κοτέεσκον κοτέεσκες κοτέεσκε(ν) κοτεέσκετον κοτεεσκέτην κοτεέσκομεν κοτεέσκετε κοτέεσκον
middle/
passive 		indicative κοτεεσκόμην κοτεέσκου κοτεέσκετο κοτεέσκεσθον κοτεεσκέσθην κοτεεσκόμε(σ)θᾰ κοτεέσκεσθε κοτεέσκοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: κότεσᾰ, κοτεσᾰ́μην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κότεσᾰ κότεσᾰς κότεσε(ν) κοτέσᾰτον κοτεσᾰ́την κοτέσᾰμεν κοτέσᾰτε κότεσᾰν
subjunctive κοτέσω,
κοτέσωμῐ 		κοτέσῃς,
κοτέσῃσθᾰ 		κοτέσῃ,
κοτέσῃσῐ 		κοτέσητον κοτέσητον κοτέσωμεν κοτέσητε κοτέσωσῐ(ν)
optative κοτέσαιμῐ κοτέσαις,
κοτέσαισθᾰ,
κοτέσειᾰς 		κοτέσειε(ν) / κοτέσαι κοτεσεῖτον κοτεσείτην κοτεσεῖμεν κοτεσεῖτε κοτεσεῖεν
imperative   κότεσον κοτεσᾰ́τω κοτέσᾰτον κοτεσᾰ́των   κοτέσᾰτε κοτεσᾰ́ντων
middle indicative κοτεσᾰ́μην κοτέσᾰο κοτέσᾰτο κοτέσᾰσθον κοτεσᾰ́σθην κοτεσᾰ́με(σ)θᾰ κοτέσᾰσθε κοτέσᾰντο
subjunctive κοτέσωμαι κοτέσηαι κοτέσηται κοτέσησθον κοτέσησθον κοτεσώμε(σ)θᾰ κοτέσησθε κοτέσωνται
optative κοτεσαίμην κοτέσαιο κοτέσαιτο κοτέσαισθον κοτεσαίσθην κοτεσαίμε(σ)θᾰ κοτέσαισθε κοτεσαίᾰτο
imperative   κότεσαι κοτεσᾰ́σθω κοτέσᾰσθον κοτεσᾰ́σθων   κοτέσᾰσθε κοτεσᾰ́σθων
active middle
infinitive κοτέσαι / κοτεσᾰ́μεν / κοτεσᾰμέναι κοτέσᾰσθαι
participle m κοτέσᾱς κοτεσᾰ́μενος
f κοτέσᾱσᾰ κοτεσᾰμένη
n κοτέσᾰν κοτεσᾰ́μενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: κότεσσᾰ, κοτεσσᾰ́μην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κότεσσᾰ κότεσσᾰς κότεσσε(ν) κοτέσσᾰτον κοτεσσᾰ́την κοτέσσᾰμεν κοτέσσᾰτε κότεσσᾰν
subjunctive κοτέσσω,
κοτέσσωμῐ 		κοτέσσῃς,
κοτέσσῃσθᾰ 		κοτέσσῃ,
κοτέσσῃσῐ 		κοτέσσητον κοτέσσητον κοτέσσωμεν κοτέσσητε κοτέσσωσῐ(ν)
optative κοτέσσαιμῐ κοτέσσαις,
κοτέσσαισθᾰ,
κοτέσσειᾰς 		κοτέσσειε(ν) / κοτέσσαι κοτεσσεῖτον κοτεσσείτην κοτεσσεῖμεν κοτεσσεῖτε κοτεσσεῖεν
imperative   κότεσσον κοτεσσᾰ́τω κοτέσσᾰτον κοτεσσᾰ́των   κοτέσσᾰτε κοτεσσᾰ́ντων
middle indicative κοτεσσᾰ́μην κοτέσσᾰο κοτέσσᾰτο κοτέσσᾰσθον κοτεσσᾰ́σθην κοτεσσᾰ́με(σ)θᾰ κοτέσσᾰσθε κοτέσσᾰντο
subjunctive κοτέσσωμαι κοτέσσηαι κοτέσσεται κοτέσσησθον κοτέσσησθον κοτεσσώμε(σ)θᾰ κοτέσσησθε κοτέσσωνται
optative κοτεσσαίμην κοτέσσαιο κοτέσσαιτο κοτέσσαισθον κοτεσσαίσθην κοτεσσαίμε(σ)θᾰ κοτέσσαισθε κοτεσσαίᾰτο
imperative   κότεσσαι κοτεσσᾰ́σθω κοτέσσᾰσθον κοτεσσᾰ́σθων   κοτέσσᾰσθε κοτεσσᾰ́σθων
active middle
infinitive κοτέσσαι / κοτεσσᾰ́μεν / κοτεσσᾰμέναι κοτέσσᾰσθαι
participle m κοτέσσᾱς κοτεσσᾰ́μενος
f κοτέσσᾱσᾰ κοτεσσᾰμένη
n κοτέσσᾰν κοτεσσᾰ́μενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: κεκότηᾰ, κεκότημαι (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κεκότηᾰ κεκότηᾰς κεκότηε(ν) κεκοτήᾰτον κεκοτήᾰτον κεκοτήᾰμεν κεκοτήᾰτε κεκοτήᾱσῐ(ν)
subjunctive κεκοτήω,
κεκοτήωμῐ 		κεκοτήῃς,
κεκοτήῃσθᾰ 		κεκοτήῃ,
κεκοτήῃσῐ 		κεκοτήητον κεκοτήητον κεκοτήωμεν κεκοτήητε κεκοτήωσῐ(ν)
optative κεκοτήοιμῐ / κεκοτηοίην κεκοτήοις / κεκοτηοίης κεκοτήοι / κεκοτηοίη κεκοτήοιτον κεκοτηοίτην κεκοτήοιμεν κεκοτήοιτε κεκοτήοιεν
imperative   κεκότηε κεκοτηέτω κεκοτήετον κεκοτηέτων   κεκοτήετε κεκοτηόντων
middle/
passive 		indicative κεκότημαι κεκότησαι κεκότηται κεκότησθον κεκότησθον κεκοτήμεθᾰ κεκότησθε κεκότηνται
subjunctive κεκοτημένος ὦ κεκοτημένος ᾖς κεκοτημένος ᾖ κεκοτημένω ἦτον κεκοτημένω ἦτον κεκοτημένοι ὦμεν κεκοτημένοι ἦτε κεκοτημένοι ὦσῐ(ν)
optative κεκοτημένος εἴην κεκοτημένος εἴης κεκοτημένος εἴη κεκοτημένω εἴητον / εἶτον κεκοτημένω εἰήτην / εἴτην κεκοτημένοι εἴημεν / εἶμεν κεκοτημένοι εἴητε / εἶτε κεκοτήμενοι εἰησᾰ́ν / εἰεν
imperative   κεκότησο κεκοτήσθω κεκότησθον κεκοτήσθων   κεκότησθε κεκοτήσθων
active middle/passive
infinitive κεκοτηέναι κεκοτῆσθαι
participle m κεκοτηώς κεκοτημένος
f κεκοτηυῖᾰ κεκοτημένη
n κεκοτηός κεκοτημένον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

Further reading
  • “κοτέω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
  • κοτέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
  • κοτέω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
  • κοτέω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
  • “κοτέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
  • Pape, Wilhelm (1914) “κοτέω”, in Max Sengebusch, editor, Handwörterbuch der griechischen Sprache‎[1] (in German), 3rd edition, Braunschweig: Friedrich Vieweg und Sohn
  • “κοτέω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.