κοινόω

Ancient Greek

Etymology

From κοινός (koinós, “common”) +‎ -όω (-óō).

Pronunciation

 

Verb

κοινόω • (koinóō)

  1. to make common, make unholy
  2. to share

Conjugation

   Present: κοινῶ, κοινοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κοινῶ κοινοῖς κοινοῖ κοινοῦτον κοινοῦτον κοινοῦμεν κοινοῦτε κοινοῦσῐ(ν)
subjunctive κοινῶ κοινοῖς κοινοῖ κοινῶτον κοινῶτον κοινῶμεν κοινῶτε κοινῶσῐ(ν)
optative κοινοίην / κοινοῖμῐ κοινοίης / κοινοῖς κοινοίη / κοινοῖ κοινοῖτον / κοινοίητον κοινοίτην / κοινοιήτην κοινοῖμεν / κοινοίημεν κοινοῖτε / κοινοίητε κοινοῖεν / κοινοίησᾰν
imperative   κοίνου κοινούτω κοινοῦτον κοινούτων   κοινοῦτε κοινούντων
middle/
passive 		indicative κοινοῦμαι κοινοῖ κοινοῦται κοινοῦσθον κοινοῦσθον κοινούμεθᾰ κοινοῦσθε κοινοῦνται
subjunctive κοινῶμαι κοινοῖ κοινῶται κοινῶσθον κοινῶσθον κοινώμεθᾰ κοινῶσθε κοινῶνται
optative κοινοίμην κοινοῖο κοινοῖτο κοινοῖσθον κοινοίσθην κοινοίμεθᾰ κοινοῖσθε κοινοῖντο
imperative   κοινοῦ κοινούσθω κοινοῦσθον κοινούσθων   κοινοῦσθε κοινούσθων
active middle/passive
infinitive κοινοῦν κοινοῦσθαι
participle m κοινῶν κοινούμενος
f κοινοῦσᾰ κοινουμένη
n κοινοῦν κοινούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐκοίουν, ἐκοιούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκοίουν ἐκοίους ἐκοίου ἐκοιοῦτον ἐκοιούτην ἐκοιοῦμεν ἐκοιοῦτε ἐκοίουν
middle/
passive 		indicative ἐκοιούμην ἐκοιοῦ ἐκοιοῦτο ἐκοιοῦσθον ἐκοιούσθην ἐκοιούμεθᾰ ἐκοιοῦσθε ἐκοιοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: κοινώσω, κοινώσομαι, κοινωθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κοινώσω κοινώσεις κοινώσει κοινώσετον κοινώσετον κοινώσομεν κοινώσετε κοινώσουσῐ(ν)
optative κοινώσοιμῐ κοινώσοις κοινώσοι κοινώσοιτον κοινωσοίτην κοινώσοιμεν κοινώσοιτε κοινώσοιεν
middle indicative κοινώσομαι κοινώσῃ / κοινώσει κοινώσεται κοινώσεσθον κοινώσεσθον κοινωσόμεθᾰ κοινώσεσθε κοινώσονται
optative κοινωσοίμην κοινώσοιο κοινώσοιτο κοινώσοισθον κοινωσοίσθην κοινωσοίμεθᾰ κοινώσοισθε κοινώσοιντο
passive indicative κοινωθήσομαι κοινωθήσῃ κοινωθήσεται κοινωθήσεσθον κοινωθήσεσθον κοινωθησόμεθᾰ κοινωθήσεσθε κοινωθήσονται
optative κοινωθησοίμην κοινωθήσοιο κοινωθήσοιτο κοινωθήσοισθον κοινωθησοίσθην κοινωθησοίμεθᾰ κοινωθήσοισθε κοινωθήσοιντο
active middle passive
infinitive κοινώσειν κοινώσεσθαι κοινωθήσεσθαι
participle m κοινώσων κοινωσόμενος κοινωθησόμενος
f κοινώσουσᾰ κοινωσομένη κοινωθησομένη
n κοινῶσον κοινωσόμενον κοινωθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐκοίνωσᾰ, ἐκοινωσᾰ́μην, ἐκοινώθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκοίνωσᾰ ἐκοίνωσᾰς ἐκοίνωσε(ν) ἐκοινώσᾰτον ἐκοινωσᾰ́την ἐκοινώσᾰμεν ἐκοινώσᾰτε ἐκοίνωσᾰν
subjunctive κοινώσω κοινώσῃς κοινώσῃ κοινώσητον κοινώσητον κοινώσωμεν κοινώσητε κοινώσωσῐ(ν)
optative κοινώσαιμῐ κοινώσειᾰς / κοινώσαις κοινώσειε(ν) / κοινώσαι κοινώσαιτον κοινωσαίτην κοινώσαιμεν κοινώσαιτε κοινώσειᾰν / κοινώσαιεν
imperative   κοίνωσον κοινωσᾰ́τω κοινώσᾰτον κοινωσᾰ́των   κοινώσᾰτε κοινωσᾰ́ντων
middle indicative ἐκοινωσᾰ́μην ἐκοινώσω ἐκοινώσᾰτο ἐκοινώσᾰσθον ἐκοινωσᾰ́σθην ἐκοινωσᾰ́μεθᾰ ἐκοινώσᾰσθε ἐκοινώσᾰντο
subjunctive κοινώσωμαι κοινώσῃ κοινώσηται κοινώσησθον κοινώσησθον κοινωσώμεθᾰ κοινώσησθε κοινώσωνται
optative κοινωσαίμην κοινώσαιο κοινώσαιτο κοινώσαισθον κοινωσαίσθην κοινωσαίμεθᾰ κοινώσαισθε κοινώσαιντο
imperative   κοίνωσαι κοινωσᾰ́σθω κοινώσᾰσθον κοινωσᾰ́σθων   κοινώσᾰσθε κοινωσᾰ́σθων
passive indicative ἐκοινώθην ἐκοινώθης ἐκοινώθη ἐκοινώθητον ἐκοινωθήτην ἐκοινώθημεν ἐκοινώθητε ἐκοινώθησᾰν
subjunctive κοινωθῶ κοινωθῇς κοινωθῇ κοινωθῆτον κοινωθῆτον κοινωθῶμεν κοινωθῆτε κοινωθῶσῐ(ν)
optative κοινωθείην κοινωθείης κοινωθείη κοινωθεῖτον / κοινωθείητον κοινωθείτην / κοινωθειήτην κοινωθεῖμεν / κοινωθείημεν κοινωθεῖτε / κοινωθείητε κοινωθεῖεν / κοινωθείησᾰν
imperative   κοινώθητῐ κοινωθήτω κοινώθητον κοινωθήτων   κοινώθητε κοινωθέντων
active middle passive
infinitive κοινῶσαι κοινώσᾰσθαι κοινωθῆναι
participle m κοινώσᾱς κοινωσᾰ́μενος κοινωθείς
f κοινώσᾱσᾰ κοινωσᾰμένη κοινωθεῖσᾰ
n κοινῶσᾰν κοινωσᾰ́μενον κοινωθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: κεκοίνωκᾰ, κεκοίνωμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κεκοίνωκᾰ κεκοίνωκᾰς κεκοίνωκε(ν) κεκοινώκᾰτον κεκοινώκᾰτον κεκοινώκᾰμεν κεκοινώκᾰτε κεκοινώκᾱσῐ(ν)
subjunctive κεκοινώκω κεκοινώκῃς κεκοινώκῃ κεκοινώκητον κεκοινώκητον κεκοινώκωμεν κεκοινώκητε κεκοινώκωσῐ(ν)
optative κεκοινώκοιμῐ / κεκοινωκοίην κεκοινώκοις / κεκοινωκοίης κεκοινώκοι / κεκοινωκοίη κεκοινώκοιτον κεκοινωκοίτην κεκοινώκοιμεν κεκοινώκοιτε κεκοινώκοιεν
imperative   κεκοίνωκε κεκοινωκέτω κεκοινώκετον κεκοινωκέτων   κεκοινώκετε κεκοινωκόντων
middle/
passive 		indicative κεκοίνωμαι κεκοίνωσαι κεκοίνωται κεκοίνωσθον κεκοίνωσθον κεκοινώμεθᾰ κεκοίνωσθε κεκοίνωνται
subjunctive κεκοινωμένος ὦ κεκοινωμένος ᾖς κεκοινωμένος ᾖ κεκοινωμένω ἦτον κεκοινωμένω ἦτον κεκοινωμένοι ὦμεν κεκοινωμένοι ἦτε κεκοινωμένοι ὦσῐ(ν)
optative κεκοινωμένος εἴην κεκοινωμένος εἴης κεκοινωμένος εἴη κεκοινωμένω εἴητον / εἶτον κεκοινωμένω εἰήτην / εἴτην κεκοινωμένοι εἴημεν / εἶμεν κεκοινωμένοι εἴητε / εἶτε κεκοινωμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   κεκοίνωσο κεκοινώσθω κεκοίνωσθον κεκοινώσθων   κεκοίνωσθε κεκοινώσθων
active middle/passive
infinitive κεκοινωκέναι κεκοινῶσθαι
participle m κεκοινωκώς κεκοινωμένος
f κεκοινωκυῖᾰ κεκοινωμένη
n κεκοινωκός κεκοινωμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἐκεκοινώκειν / ἐκεκοινώκη, ἐκεκοινώμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκεκοινώκειν / ἐκεκοινώκη ἐκεκοινώκεις / ἐκεκοινώκης ἐκεκοινώκει(ν) ἐκεκοινώκετον ἐκεκοινωκέτην ἐκεκοινώκεμεν ἐκεκοινώκετε ἐκεκοινώκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἐκεκοινώμην ἐκεκοίνωσο ἐκεκοίνωτο ἐκεκοίνωσθον ἐκεκοινώσθην ἐκεκοινώμεθᾰ ἐκεκοίνωσθε ἐκεκοίνωντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.