κολακεύω

Ancient Greek

Etymology

κόλαξ (kólax) +‎ -εύω (-eúō).[1]

Pronunciation

 

Verb

κολᾰκεύω • (kolăkeúō)

  1. to flatter, adulate
  2. (figuratively) to soften, render mild

Conjugation

   Present: κολᾰκεύω, κολᾰκεύομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κολᾰκεύω κολᾰκεύεις κολᾰκεύει κολᾰκεύετον κολᾰκεύετον κολᾰκεύομεν κολᾰκεύετε κολᾰκεύουσῐ(ν)
subjunctive κολᾰκεύω κολᾰκεύῃς κολᾰκεύῃ κολᾰκεύητον κολᾰκεύητον κολᾰκεύωμεν κολᾰκεύητε κολᾰκεύωσῐ(ν)
optative κολᾰκεύοιμῐ κολᾰκεύοις κολᾰκεύοι κολᾰκεύοιτον κολᾰκευοίτην κολᾰκεύοιμεν κολᾰκεύοιτε κολᾰκεύοιεν
imperative   κολᾰ́κευε κολᾰκευέτω κολᾰκεύετον κολᾰκευέτων   κολᾰκεύετε κολᾰκευόντων
middle/
passive 		indicative κολᾰκεύομαι κολᾰκεύῃ / κολᾰκεύει κολᾰκεύεται κολᾰκεύεσθον κολᾰκεύεσθον κολᾰκευόμεθᾰ κολᾰκεύεσθε κολᾰκεύονται
subjunctive κολᾰκεύωμαι κολᾰκεύῃ κολᾰκεύηται κολᾰκεύησθον κολᾰκεύησθον κολᾰκευώμεθᾰ κολᾰκεύησθε κολᾰκεύωνται
optative κολᾰκευοίμην κολᾰκεύοιο κολᾰκεύοιτο κολᾰκεύοισθον κολᾰκευοίσθην κολᾰκευοίμεθᾰ κολᾰκεύοισθε κολᾰκεύοιντο
imperative   κολᾰκεύου κολᾰκευέσθω κολᾰκεύεσθον κολᾰκευέσθων   κολᾰκεύεσθε κολᾰκευέσθων
active middle/passive
infinitive κολᾰκεύειν κολᾰκεύεσθαι
participle m κολᾰκεύων κολᾰκευόμενος
f κολᾰκεύουσᾰ κολᾰκευομένη
n κολᾰκεῦον κολᾰκευόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐκολᾰ́κευον, ἐκολᾰκευόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκολᾰ́κευον ἐκολᾰ́κευες ἐκολᾰ́κευε(ν) ἐκολᾰκεύετον ἐκολᾰκευέτην ἐκολᾰκεύομεν ἐκολᾰκεύετε ἐκολᾰ́κευον
middle/
passive 		indicative ἐκολᾰκευόμην ἐκολᾰκεύου ἐκολᾰκεύετο ἐκολᾰκεύεσθον ἐκολᾰκευέσθην ἐκολᾰκευόμεθᾰ ἐκολᾰκεύεσθε ἐκολᾰκεύοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: κολᾰκεύσω, κολᾰκεύσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κολᾰκεύσω κολᾰκεύσεις κολᾰκεύσει κολᾰκεύσετον κολᾰκεύσετον κολᾰκεύσομεν κολᾰκεύσετε κολᾰκεύσουσῐ(ν)
optative κολᾰκεύσοιμῐ κολᾰκεύσοις κολᾰκεύσοι κολᾰκεύσοιτον κολᾰκευσοίτην κολᾰκεύσοιμεν κολᾰκεύσοιτε κολᾰκεύσοιεν
middle indicative κολᾰκεύσομαι κολᾰκεύσῃ / κολᾰκεύσει κολᾰκεύσεται κολᾰκεύσεσθον κολᾰκεύσεσθον κολᾰκευσόμεθᾰ κολᾰκεύσεσθε κολᾰκεύσονται
optative κολᾰκευσοίμην κολᾰκεύσοιο κολᾰκεύσοιτο κολᾰκεύσοισθον κολᾰκευσοίσθην κολᾰκευσοίμεθᾰ κολᾰκεύσοισθε κολᾰκεύσοιντο
active middle
infinitive κολᾰκεύσειν κολᾰκεύσεσθαι
participle m κολᾰκεύσων κολᾰκευσόμενος
f κολᾰκεύσουσᾰ κολᾰκευσομένη
n κολᾰκεῦσον κολᾰκευσόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐκολᾰ́κευσᾰ, ἐκολᾰκευσᾰ́μην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐκολᾰ́κευσᾰ ἐκολᾰ́κευσᾰς ἐκολᾰ́κευσε(ν) ἐκολᾰκεύσᾰτον ἐκολᾰκευσᾰ́την ἐκολᾰκεύσᾰμεν ἐκολᾰκεύσᾰτε ἐκολᾰ́κευσᾰν
subjunctive κολᾰκεύσω κολᾰκεύσῃς κολᾰκεύσῃ κολᾰκεύσητον κολᾰκεύσητον κολᾰκεύσωμεν κολᾰκεύσητε κολᾰκεύσωσῐ(ν)
optative κολᾰκεύσαιμῐ κολᾰκεύσειᾰς / κολᾰκεύσαις κολᾰκεύσειε(ν) / κολᾰκεύσαι κολᾰκεύσαιτον κολᾰκευσαίτην κολᾰκεύσαιμεν κολᾰκεύσαιτε κολᾰκεύσειᾰν / κολᾰκεύσαιεν
imperative   κολᾰ́κευσον κολᾰκευσᾰ́τω κολᾰκεύσᾰτον κολᾰκευσᾰ́των   κολᾰκεύσᾰτε κολᾰκευσᾰ́ντων
middle indicative ἐκολᾰκευσᾰ́μην ἐκολᾰκεύσω ἐκολᾰκεύσᾰτο ἐκολᾰκεύσᾰσθον ἐκολᾰκευσᾰ́σθην ἐκολᾰκευσᾰ́μεθᾰ ἐκολᾰκεύσᾰσθε ἐκολᾰκεύσᾰντο
subjunctive κολᾰκεύσωμαι κολᾰκεύσῃ κολᾰκεύσηται κολᾰκεύσησθον κολᾰκεύσησθον κολᾰκευσώμεθᾰ κολᾰκεύσησθε κολᾰκεύσωνται
optative κολᾰκευσαίμην κολᾰκεύσαιο κολᾰκεύσαιτο κολᾰκεύσαισθον κολᾰκευσαίσθην κολᾰκευσαίμεθᾰ κολᾰκεύσαισθε κολᾰκεύσαιντο
imperative   κολᾰ́κευσαι κολᾰκευσᾰ́σθω κολᾰκεύσᾰσθον κολᾰκευσᾰ́σθων   κολᾰκεύσᾰσθε κολᾰκευσᾰ́σθων
active middle
infinitive κολᾰκεῦσαι κολᾰκεύσᾰσθαι
participle m κολᾰκεύσᾱς κολᾰκευσᾰ́μενος
f κολᾰκεύσᾱσᾰ κολᾰκευσᾰμένη
n κολᾰκεῦσᾰν κολᾰκευσᾰ́μενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: κεκολᾰ́κευκᾰ, κεκολᾰ́κευμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative κεκολᾰ́κευκᾰ κεκολᾰ́κευκᾰς κεκολᾰ́κευκε(ν) κεκολᾰκεύκᾰτον κεκολᾰκεύκᾰτον κεκολᾰκεύκᾰμεν κεκολᾰκεύκᾰτε κεκολᾰκεύκᾱσῐ(ν)
subjunctive κεκολᾰκεύκω κεκολᾰκεύκῃς κεκολᾰκεύκῃ κεκολᾰκεύκητον κεκολᾰκεύκητον κεκολᾰκεύκωμεν κεκολᾰκεύκητε κεκολᾰκεύκωσῐ(ν)
optative κεκολᾰκεύκοιμῐ / κεκολᾰκευκοίην κεκολᾰκεύκοις / κεκολᾰκευκοίης κεκολᾰκεύκοι / κεκολᾰκευκοίη κεκολᾰκεύκοιτον κεκολᾰκευκοίτην κεκολᾰκεύκοιμεν κεκολᾰκεύκοιτε κεκολᾰκεύκοιεν
imperative   κεκολᾰ́κευκε κεκολᾰκευκέτω κεκολᾰκεύκετον κεκολᾰκευκέτων   κεκολᾰκεύκετε κεκολᾰκευκόντων
middle/
passive 		indicative κεκολᾰ́κευμαι κεκολᾰ́κευσαι κεκολᾰ́κευται κεκολᾰ́κευσθον κεκολᾰ́κευσθον κεκολᾰκεύμεθᾰ κεκολᾰ́κευσθε κεκολᾰ́κευνται
subjunctive κεκολᾰκευμένος ὦ κεκολᾰκευμένος ᾖς κεκολᾰκευμένος ᾖ κεκολᾰκευμένω ἦτον κεκολᾰκευμένω ἦτον κεκολᾰκευμένοι ὦμεν κεκολᾰκευμένοι ἦτε κεκολᾰκευμένοι ὦσῐ(ν)
optative κεκολᾰκευμένος εἴην κεκολᾰκευμένος εἴης κεκολᾰκευμένος εἴη κεκολᾰκευμένω εἴητον / εἶτον κεκολᾰκευμένω εἰήτην / εἴτην κεκολᾰκευμένοι εἴημεν / εἶμεν κεκολᾰκευμένοι εἴητε / εἶτε κεκολᾰκευμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   κεκολᾰ́κευσο κεκολᾰκεύσθω κεκολᾰ́κευσθον κεκολᾰκεύσθων   κεκολᾰ́κευσθε κεκολᾰκεύσθων
active middle/passive
infinitive κεκολᾰκευκέναι κεκολᾰκεῦσθαι
participle m κεκολᾰκευκώς κεκολᾰκευμένος
f κεκολᾰκευκυῖᾰ κεκολᾰκευμένη
n κεκολᾰκευκός κεκολᾰκευμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “κόλαξ, -ᾱκος (> DER > κολακεύω)”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 734

Further reading

Greek

Etymology

Inherited from Ancient Greek κολακεύω (kolakeúō).[1]

Pronunciation

  • IPA(key): /ko.laˈke.vo/

Verb

κολακεύω • (kolakévo)

  1. to flatter, praise excessively, compliment exaggeratedly

Conjugation

This entry needs an inflection-table template.

References

  1. ^ κολακεύω, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.