κραιαίνω

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /krai̯.ǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /krɛˈɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /krɛˈɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /kreˈe.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /kreˈe.no/

Verb

κραιαίνω • (kraiaínō)

Epic form of κραίνω (kraínō)

Conjugation

Present: κραιαίνω, κραιαίνομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κραιαίνω	κραιαίνεις	κραιαίνει	κραιαίνετον	κραιαίνετον	κραιαίνομεν	κραιαίνετε	κραιαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	κραιαίνω, κραιαίνωμῐ	κραιαίνῃς, κραιαίνῃσθᾰ	κραιαίνῃ, κραιαίνῃσῐ	κραιαίνητον	κραιαίνητον	κραιαίνωμεν	κραιαίνητε	κραιαίνωσῐ(ν)
	optative	κραιαίνοιμῐ	κραιαίνοισ(θᾰ)	κραιαίνοι	κραιαίνοιτον	κραιαινοίτην	κραιαίνοιμεν	κραιαίνοιτε	κραιαίνοιεν
	imperative		κραίαινε	κραιαινέτω	κραιαίνετον	κραιαινέτων		κραιαίνετε	κραιαινόντων
middle/ passive	indicative	κραιαίνομαι	κραιαίνεαι	κραιαίνεται	κραιαίνεσθον	κραιαίνεσθον	κραιαινόμε(σ)θᾰ	κραιαίνεσθε	κραιαίνονται
	subjunctive	κραιαίνωμαι	κραιαίνηαι	κραιαίνηται	κραιαίνησθον	κραιαίνησθον	κραιαινώμε(σ)θᾰ	κραιαίνησθε	κραιαίνωνται
	optative	κραιαινοίμην	κραιαίνοιο	κραιαίνοιτο	κραιαίνοισθον	κραιαινοίσθην	κραιαινοίμε(σ)θᾰ	κραιαίνοισθε	κραιαινοίᾰτο
	imperative		κραιαίνεο	κραιαινέσθω	κραιαίνεσθον	κραιαινέσθων		κραιαίνεσθε	κραιαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κραιαίνειν / κραιαινέμεν(αι) / κραιαινμέναι				κραιαίνεσθαι
participle	m	κραιαίνων				κραιαινόμενος
	f	κραιαίνουσᾰ				κραιαινομένη
	n	κραιαῖνον				κραιαινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐκραίαινον, ἐκραιαινόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκραίαινον	ἐκραίαινες	ἐκραίαινε(ν)	ἐκραιαίνετον	ἐκραιαινέτην	ἐκραιαίνομεν	ἐκραιαίνετε	ἐκραίαινον
middle/ passive	indicative	ἐκραιαινόμην	ἐκραιαίνου	ἐκραιαίνετο	ἐκραιαίνεσθον	ἐκραιαινέσθην	ἐκραιαινόμε(σ)θᾰ	ἐκραιαίνεσθε	ἐκραιαίνοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐκρήηνᾰ, ἐκρηηνᾰ́μην, ἐκρᾱάνθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκρήηνᾰ	ἐκρήηνᾰς	ἐκρήηνε(ν)	ἐκρηήνᾰτον	ἐκρηηνᾰ́την	ἐκρηήνᾰμεν	ἐκρηήνᾰτε	ἐκρήηνᾰν
	subjunctive	κρηήνω, κρηήνωμῐ	κρηήνῃς, κρηήνῃσθᾰ	κρηήνῃ, κρηήνῃσῐ	κρηήνητον	κρηήνητον	κρηήνωμεν	κρηήνητε	κρηήνωσῐ(ν)
	optative	κρηήναιμῐ	κρηήναις, κρηήναισθᾰ, κρηήνειᾰς	κρηήνειε(ν) / κρηήναι	κρηηνεῖτον	κρηηνείτην	κρηηνεῖμεν	κρηηνεῖτε	κρηηνεῖεν
	imperative		κρήηνον	κρηηνᾰ́τω	κρηήνᾰτον	κρηηνᾰ́των		κρηήνᾰτε	κρηηνᾰ́ντων
middle	indicative	ἐκρηηνᾰ́μην	ἐκρηήνᾰο	ἐκρηήνᾰτο	ἐκρηήνᾰσθον	ἐκρηηνᾰ́σθην	ἐκρηηνᾰ́με(σ)θᾰ	ἐκρηήνᾰσθε	ἐκρηήνᾰντο
	subjunctive	κρηήνωμαι	κρηήνηαι	κρηήνηται	κρηήνησθον	κρηήνησθον	κρηηνώμε(σ)θᾰ	κρηήνησθε	κρηήνωνται
	optative	κρηηναίμην	κρηήναιο	κρηήναιτο	κρηήναισθον	κρηηναίσθην	κρηηναίμε(σ)θᾰ	κρηήναισθε	κρηηναίᾰτο
	imperative		κρήηναι	κρηηνᾰ́σθω	κρηήνᾰσθον	κρηηνᾰ́σθων		κρηήνᾰσθε	κρηηνᾰ́σθων
passive	indicative	ἐκρᾱάνθην	ἐκρᾱάνθης	ἐκρᾱάνθη	ἐκρᾱάνθητον	ἐκρᾱανθήτην	ἐκρᾱάνθημεν	ἐκρᾱάνθητε	ἐκρᾱάνθησᾰν, ἐκρᾱ́ανθεν
	subjunctive	κρᾱανθῶ	κρᾱανθῇς	κρᾱανθῇ	κρᾱανθῆτον	κρᾱανθῆτον	κρᾱανθῶμεν	κρᾱανθῆτε	κρᾱανθῶσῐ(ν)
	optative	κρᾱανθείην	κρᾱανθείης	κρᾱανθείη	κρᾱανθεῖτον / κρᾱανθείητον	κρᾱανθείτην / κρᾱανθειήτην	κρᾱανθεῖμεν / κρᾱανθείημεν	κρᾱανθεῖτε / κρᾱανθείητε	κρᾱάνθειεν / κρᾱανθείησᾰν
	imperative		κρᾱάνθητῐ	κρᾱανθήτω	κρᾱάνθητον	κρᾱανθήτων		κρᾱάνθητε	κρᾱανθέντων
		active			middle		passive
infinitive		κρηῆναι / κρηηνᾰ́μεν / κρηηνᾰμέναι			κρηήνᾰσθαι		κρᾱανθῆναι / κρᾱανθήμεναι
participle	m	κρηήνᾱς			κρηηνᾰ́μενος		κρᾱανθείς
	f	κρηήνᾱσᾰ			κρηηνᾰμένη		κρᾱανθεῖσᾰ
	n	κρηῆνᾰν			κρηηνᾰ́μενον		κρᾱανθέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: κρήηνᾰ, κρηηνᾰ́μην, κρᾱάνθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κρήηνᾰ	κρήηνᾰς	κρήηνε(ν)	κρηήνᾰτον	κρηηνᾰ́την	κρηήνᾰμεν	κρηήνᾰτε	κρήηνᾰν
	subjunctive	κρηήνω, κρηήνωμῐ	κρηήνῃς, κρηήνῃσθᾰ	κρηήνῃ, κρηήνῃσῐ	κρηήνητον	κρηήνητον	κρηήνωμεν	κρηήνητε	κρηήνωσῐ(ν)
	optative	κρηήναιμῐ	κρηήναις, κρηήναισθᾰ, κρηήνειᾰς	κρηήνειε(ν) / κρηήναι	κρηηνεῖτον	κρηηνείτην	κρηηνεῖμεν	κρηηνεῖτε	κρηηνεῖεν
	imperative		κρήηνον	κρηηνᾰ́τω	κρηήνᾰτον	κρηηνᾰ́των		κρηήνᾰτε	κρηηνᾰ́ντων
middle	indicative	κρηηνᾰ́μην	κρηήνᾰο	κρηήνᾰτο	κρηήνᾰσθον	κρηηνᾰ́σθην	κρηηνᾰ́με(σ)θᾰ	κρηήνᾰσθε	κρηήνᾰντο
	subjunctive	κρηήνωμαι	κρηήνηαι	κρηήνηται	κρηήνησθον	κρηήνησθον	κρηηνώμε(σ)θᾰ	κρηήνησθε	κρηήνωνται
	optative	κρηηναίμην	κρηήναιο	κρηήναιτο	κρηήναισθον	κρηηναίσθην	κρηηναίμε(σ)θᾰ	κρηήναισθε	κρηηναίᾰτο
	imperative		κρήηναι	κρηηνᾰ́σθω	κρηήνᾰσθον	κρηηνᾰ́σθων		κρηήνᾰσθε	κρηηνᾰ́σθων
passive	indicative	κρᾱάνθην	κρᾱάνθης	κρᾱάνθη	κρᾱάνθητον	κρᾱανθήτην	κρᾱάνθημεν	κρᾱάνθητε	κρᾱάνθησᾰν, κρᾱ́ανθεν
	subjunctive	κρᾱανθῶ	κρᾱανθῇς	κρᾱανθῇ	κρᾱανθῆτον	κρᾱανθῆτον	κρᾱανθῶμεν	κρᾱανθῆτε	κρᾱανθῶσῐ(ν)
	optative	κρᾱανθείην	κρᾱανθείης	κρᾱανθείη	κρᾱανθεῖτον / κρᾱανθείητον	κρᾱανθείτην / κρᾱανθειήτην	κρᾱανθεῖμεν / κρᾱανθείημεν	κρᾱανθεῖτε / κρᾱανθείητε	κρᾱάνθειεν / κρᾱανθείησᾰν
	imperative		κρᾱάνθητῐ	κρᾱανθήτω	κρᾱάνθητον	κρᾱανθήτων		κρᾱάνθητε	κρᾱανθέντων
		active			middle		passive
infinitive		κρηῆναι / κρηηνᾰ́μεν / κρηηνᾰμέναι			κρηήνᾰσθαι		κρᾱανθῆναι / κρᾱανθήμεναι
participle	m	κρηήνᾱς			κρηηνᾰ́μενος		κρᾱανθείς
	f	κρηήνᾱσᾰ			κρηηνᾰμένη		κρᾱανθεῖσᾰ
	n	κρηῆνᾰν			κρηηνᾰ́μενον		κρᾱανθέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: κεκρᾱ́αμαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
passive	indicative	κεκρᾱ́αμαι	κεκρᾱ́ασαι	κεκρᾱ́αται	κεκρᾱ́ασθον	κεκρᾱ́ασθον	κεκρᾱάμεθᾰ	κεκρᾱ́ασθε	κεκρᾱ́ανται
	subjunctive	κεκρᾱαμένος ὦ	κεκρᾱαμένος ᾖς	κεκρᾱαμένος ᾖ	κεκρᾱαμένω ἦτον	κεκρᾱαμένω ἦτον	κεκρᾱαμένοι ὦμεν	κεκρᾱαμένοι ἦτε	κεκρᾱαμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	κεκρᾱαμένος εἴην	κεκρᾱαμένος εἴης	κεκρᾱαμένος εἴη	κεκρᾱαμένω εἴητον / εἶτον	κεκρᾱαμένω εἰήτην / εἴτην	κεκρᾱαμένοι εἴημεν / εἶμεν	κεκρᾱαμένοι εἴητε / εἶτε	κεκρᾱάμενοι εἰησᾰ́ν / εἰεν
	imperative		κεκρᾱ́ασο	κεκρᾱάσθω	κεκρᾱ́ασθον	κεκρᾱάσθων		κεκρᾱ́ασθε	κεκρᾱάσθων

infinitive						κεκρᾱᾶσθαι
participle	m					κεκρᾱαμένος
	f					κεκρᾱαμένη
	n					κεκρᾱαμένον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: κεκρᾱάμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
passive	indicative	κεκρᾱάμην	κεκρᾱ́ασο	κεκρᾱ́ατο	κεκρᾱ́ασθον	κεκρᾱάσθην	κεκρᾱάμεθᾰ	κεκρᾱ́ασθε	κεκρᾱ́αντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.