λιμαίνω

Ancient Greek

Etymology

From λιμός (limós) +‎ -αίνω (-aínō).

Pronunciation

 

Verb

λῑμαίνω • (līmaínō)

  1. to suffer from hunger, famine, starvation
    • 484 BCE – 425 BCE, Herodotus, The Histories 7.25:
      ταῦτα μέν νυν οὕτω ἐποίεε, παρεσκευάζετο δὲ καὶ ὅπλα ἐς τὰς γεφύρας βύβλινά τε καὶ λευκολίνου, ἐπιτάξας Φοίνιξί τε καὶ Αἰγυπτίοισι, καὶ σιτία τῇ στρατιῇ καταβάλλειν, ἵνα μὴ λιμήνειε ἡ στρατιὴ μηδὲ τὰ ὑποζύγια ἐλαυνόμενα ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα· ἀναπυθόμενος δὲ τοὺς χώρους καταβάλλειν ἐκέλευε ἵνα ἐπιτηδεότατον εἴη, ἄλλα ἄλλῃ ἀγινέοντας ὁλκάσι τε καὶ πορθμηίοισι ἐκ τῆς Ἀσίης πανταχόθεν.
      taûta mén nun hoútō epoíee, pareskeuázeto dè kaì hópla es tàs gephúras búbliná te kaì leukolínou, epitáxas Phoínixí te kaì Aiguptíoisi, kaì sitía tēî stratiēî katabállein, hína mḕ limḗneie hē stratiḕ mēdè tà hupozúgia elaunómena epì tḕn Helláda; anaputhómenos dè toùs khṓrous katabállein ekéleue hína epitēdeótaton eíē, álla állēi aginéontas holkási te kaì porthmēíoisi ek tês Asíēs pantakhóthen.
      (please add an English translation of this quotation)
    • 93 CE – 94 CE, Josephus, Antiquities of the Jews 14.80:
      Σκαύρου δʼ ἐπὶ Πέτραν τῆς Ἀραβίας στρατεύσαντος καὶ διὰ τὸ δυσάλωτον εἶναι τὰ ἐν κύκλῳ δῃοῦντος αὐτῆς καὶ τοῦ στρατεύματος λιμήναντος Ἀντίπατρος κατʼ ἐντολὴν Ὑρκανοῦ σῖτον ἐκ τῆς Ἰουδαίας καὶ τὰ ἄλλα, ὅσων ἐνέδει, παρεῖχεν.
      Skaúrou d epì Pétran tês Arabías strateúsantos kaì dià tò dusálōton eînai tà en kúklōi dēioûntos autês kaì toû strateúmatos limḗnantos Antípatros kat entolḕn Hurkanoû sîton ek tês Ioudaías kaì tà álla, hósōn enédei, pareîkhen.
      (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

   Present: λῑμαίνω, λῑμαίνομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative λῑμαίνω λῑμαίνεις λῑμαίνει λῑμαίνετον λῑμαίνετον λῑμαίνομεν λῑμαίνετε λῑμαίνουσῐ(ν)
subjunctive λῑμαίνω λῑμαίνῃς λῑμαίνῃ λῑμαίνητον λῑμαίνητον λῑμαίνωμεν λῑμαίνητε λῑμαίνωσῐ(ν)
optative λῑμαίνοιμῐ λῑμαίνοις λῑμαίνοι λῑμαίνοιτον λῑμαινοίτην λῑμαίνοιμεν λῑμαίνοιτε λῑμαίνοιεν
imperative   λῑ́μαινε λῑμαινέτω λῑμαίνετον λῑμαινέτων   λῑμαίνετε λῑμαινόντων
middle/
passive 		indicative λῑμαίνομαι λῑμαίνῃ / λῑμαίνει λῑμαίνεται λῑμαίνεσθον λῑμαίνεσθον λῑμαινόμεθᾰ λῑμαίνεσθε λῑμαίνονται
subjunctive λῑμαίνωμαι λῑμαίνῃ λῑμαίνηται λῑμαίνησθον λῑμαίνησθον λῑμαινώμεθᾰ λῑμαίνησθε λῑμαίνωνται
optative λῑμαινοίμην λῑμαίνοιο λῑμαίνοιτο λῑμαίνοισθον λῑμαινοίσθην λῑμαινοίμεθᾰ λῑμαίνοισθε λῑμαίνοιντο
imperative   λῑμαίνου λῑμαινέσθω λῑμαίνεσθον λῑμαινέσθων   λῑμαίνεσθε λῑμαινέσθων
active middle/passive
infinitive λῑμαίνειν λῑμαίνεσθαι
participle m λῑμαίνων λῑμαινόμενος
f λῑμαίνουσᾰ λῑμαινομένη
n λῑμαῖνον λῑμαινόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐλῑ́μαινον, ἐλῑμαινόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐλῑ́μαινον ἐλῑ́μαινες ἐλῑ́μαινε(ν) ἐλῑμαίνετον ἐλῑμαινέτην ἐλῑμαίνομεν ἐλῑμαίνετε ἐλῑ́μαινον
middle/
passive 		indicative ἐλῑμαινόμην ἐλῑμαίνου ἐλῑμαίνετο ἐλῑμαίνεσθον ἐλῑμαινέσθην ἐλῑμαινόμεθᾰ ἐλῑμαίνεσθε ἐλῑμαίνοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐλῑ́μηνᾰ, ἐλῑμηνᾰ́μην, ἐλῑμήνθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐλῑ́μηνᾰ ἐλῑ́μηνᾰς ἐλῑ́μηνε(ν) ἐλῑμήνᾰτον ἐλῑμηνᾰ́την ἐλῑμήνᾰμεν ἐλῑμήνᾰτε ἐλῑ́μηνᾰν
subjunctive λῑμάνω λῑμάνῃς λῑμάνῃ λῑμάνητον λῑμάνητον λῑμάνωμεν λῑμάνητε λῑμάνωσῐ(ν)
optative λῑμάναιμῐ λῑμάνειᾰς / λῑμάναις λῑμάνειε(ν) / λῑμάναι λῑμάναιτον λῑμαναίτην λῑμάναιμεν λῑμάναιτε λῑμάνειᾰν / λῑμάναιεν
imperative   λῑ́μανον λῑμανᾰ́τω λῑμάνᾰτον λῑμανᾰ́των   λῑμάνᾰτε λῑμανᾰ́ντων
middle indicative ἐλῑμηνᾰ́μην ἐλῑμήνω ἐλῑμήνᾰτο ἐλῑμήνᾰσθον ἐλῑμηνᾰ́σθην ἐλῑμηνᾰ́μεθᾰ ἐλῑμήνᾰσθε ἐλῑμήνᾰντο
subjunctive λῑμάνωμαι λῑμάνῃ λῑμάνηται λῑμάνησθον λῑμάνησθον λῑμανώμεθᾰ λῑμάνησθε λῑμάνωνται
optative λῑμαναίμην λῑμάναιο λῑμάναιτο λῑμάναισθον λῑμαναίσθην λῑμαναίμεθᾰ λῑμάναισθε λῑμάναιντο
imperative   λῑ́μαναι λῑμανᾰ́σθω λῑμάνᾰσθον λῑμανᾰ́σθων   λῑμάνᾰσθε λῑμανᾰ́σθων
passive indicative ἐλῑμήνθην ἐλῑμήνθης ἐλῑμήνθη ἐλῑμήνθητον ἐλῑμηνθήτην ἐλῑμήνθημεν ἐλῑμήνθητε ἐλῑμήνθησᾰν
subjunctive λῑμανθῶ λῑμανθῇς λῑμανθῇ λῑμανθῆτον λῑμανθῆτον λῑμανθῶμεν λῑμανθῆτε λῑμανθῶσῐ(ν)
optative λῑμανθείην λῑμανθείης λῑμανθείη λῑμανθεῖτον / λῑμανθείητον λῑμανθείτην / λῑμανθειήτην λῑμανθεῖμεν / λῑμανθείημεν λῑμανθεῖτε / λῑμανθείητε λῑμανθεῖεν / λῑμανθείησᾰν
imperative   λῑμάνθητῐ λῑμανθήτω λῑμάνθητον λῑμανθήτων   λῑμάνθητε λῑμανθέντων
active middle passive
infinitive λῑμᾶναι λῑμάνᾰσθαι λῑμανθῆναι
participle m λῑμάνᾱς λῑμανᾰ́μενος λῑμανθείς
f λῑμάνᾱσᾰ λῑμανᾰμένη λῑμανθεῖσᾰ
n λῑμᾶνᾰν λῑμανᾰ́μενον λῑμανθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.