μαίνομαι

Ancient Greek

Etymology

    From Proto-Hellenic *məňňómai, from Proto-Indo-European *mn̥yétor (“to think”), from *men-. Cognates include Sanskrit मन्यते (manyate), Old Church Slavonic мьнѣти (mĭněti), Old Irish ·muinethar, and Lithuanian miniu.

    Pronunciation

     

    Verb

    μαίνομαι • (maínomai)

    1. to be mad, angry, to rage
    2. to be mad, raving, out of one's mind

    Inflection

       Present: μαίνομαι
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    middle/
    passive     		indicative μαίνομαι μαίνῃ / μαίνει μαίνεται μαίνεσθον μαίνεσθον μαινόμεθᾰ μαίνεσθε μαίνονται
    subjunctive μαίνωμαι μαίνῃ μαίνηται μαίνησθον μαίνησθον μαινώμεθᾰ μαίνησθε μαίνωνται
    optative μαινοίμην μαίνοιο μαίνοιτο μαίνοισθον μαινοίσθην μαινοίμεθᾰ μαίνοισθε μαίνοιντο
    imperative   μαίνου μαινέσθω μαίνεσθον μαινέσθων   μαίνεσθε μαινέσθων
    middle/passive
    infinitive μαίνεσθαι
    participle m μαινόμενος
    f μαινομένη
    n μαινόμενον
    Notes:
    This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
       Future: μᾰνέομαι (Uncontracted)
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    middle indicative μᾰνέομαι μᾰνέῃ / μᾰνέει μᾰνέεται μᾰνέεσθον μᾰνέεσθον μᾰνεόμεθᾰ μᾰνέεσθε μᾰνέονται
    optative μᾰνεοίμην μᾰνέοιο μᾰνέοιτο μᾰνέοισθον μᾰνεοίσθην μᾰνεοίμεθᾰ μᾰνέοισθε μᾰνέοιντο
    middle
    infinitive μᾰνέεσθαι
    participle m μᾰνεόμενος
    f μᾰνεομένη
    n μᾰνεόμενον
    Notes:
    This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
       Future: μᾰνοῦμαι (Contracted)
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    middle indicative μᾰνοῦμαι μᾰνῇ μᾰνεῖται μᾰνεῖσθον μᾰνεῖσθον μᾰνούμεθᾰ μᾰνεῖσθε μᾰνοῦνται
    optative μᾰνοίμην μᾰνοῖο μᾰνοῖτο μᾰνοῖσθον μᾰνοίσθην μᾰνοίμεθᾰ μᾰνοῖσθε μᾰνοῖντο
    middle
    infinitive μᾰνεῖσθαι
    participle m μᾰνούμενος
    f μᾰνουμένη
    n μᾰνούμενον
    Notes:
    This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
       Future: μᾰνήσομαι
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    middle indicative μᾰνήσομαι μᾰνήσῃ / μᾰνήσει μᾰνήσεται μᾰνήσεσθον μᾰνήσεσθον μᾰνησόμεθᾰ μᾰνήσεσθε μᾰνήσονται
    optative μᾰνησοίμην μᾰνήσοιο μᾰνήσοιτο μᾰνήσοισθον μᾰνησοίσθην μᾰνησοίμεθᾰ μᾰνήσοισθε μᾰνήσοιντο
    middle
    infinitive μᾰνήσεσθαι
    participle m μᾰνησόμενος
    f μᾰνησομένη
    n μᾰνησόμενον
    Notes:
    This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
       Aorist: ἐμηνᾰ́μην, ἐμᾰ́νην
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    middle indicative ἐμηνᾰ́μην ἐμήνω ἐμήνᾰτο ἐμήνᾰσθον ἐμηνᾰ́σθην ἐμηνᾰ́μεθᾰ ἐμήνᾰσθε ἐμήνᾰντο
    subjunctive μήνωμαι μήνῃ μήνηται μήνησθον μήνησθον μηνώμεθᾰ μήνησθε μήνωνται
    optative μηναίμην μήναιο μήναιτο μήναισθον μηναίσθην μηναίμεθᾰ μήναισθε μήναιντο
    imperative   μῆναι μηνᾰ́σθω μήνᾰσθον μηνᾰ́σθων   μήνᾰσθε μηνᾰ́σθων
    passive indicative ἐμᾰ́νην ἐμᾰ́νης ἐμᾰ́νη ἐμᾰ́νητον ἐμᾰνήτην ἐμᾰ́νημεν ἐμᾰ́νητε ἐμᾰ́νησᾰν
    subjunctive μᾰνῶ μᾰνῇς μᾰνῇ μᾰνῆτον μᾰνῆτον μᾰνῶμεν μᾰνῆτε μᾰνῶσῐ(ν)
    optative μᾰνείην μᾰνείης μᾰνείη μᾰνεῖτον / μᾰνείητον μᾰνείτην / μᾰνειήτην μᾰνεῖμεν / μᾰνείημεν μᾰνεῖτε / μᾰνείητε μᾰνεῖεν / μᾰνείησᾰν
    imperative   μᾰ́νηθῐ μᾰνήτω μᾰ́νητον μᾰνήτων   μᾰ́νητε μᾰνέντων
    middle passive
    infinitive μήνᾰσθαι μᾰνῆναι
    participle m μηνᾰ́μενος μᾰνείς
    f μηνᾰμένη μᾰνεῖσᾰ
    n μηνᾰ́μενον μᾰνέν
    Notes:
    This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
       Perfect: μέμηνᾰ (present sense)
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    active indicative μέμηνᾰ μέμηνᾰς μέμηνε(ν) μεμήνᾰτον μεμήνᾰτον μεμήνᾰμεν μεμήνᾰτε μεμήνᾱσῐ(ν)
    subjunctive μεμήνω μεμήνῃς μεμήνῃ μεμήνητον μεμήνητον μεμήνωμεν μεμήνητε μεμήνωσῐ(ν)
    optative μεμήνοιμῐ / μεμηνοίην μεμήνοις / μεμηνοίης μεμήνοι / μεμηνοίη μεμήνοιτον μεμηνοίτην μεμήνοιμεν μεμήνοιτε μεμήνοιεν
    imperative   μέμηνε μεμηνέτω μεμήνετον μεμηνέτων   μεμήνετε μεμηνόντων
    active
    infinitive μεμηνέναι
    participle m μεμηνώς
    f μεμηνυῖᾰ
    n μεμηνός
    Notes:
    This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

    Derived terms

    • ἀντιμαίνομαι (antimaínomai)
    • ἀπομαίνομαι (apomaínomai)
    • ἐκμαίνω (ekmaínō)
    • ἐμμαίνομαι (emmaínomai)
    • ἐρυγμαίνω (erugmaínō)
    • καταμαίνομαι (katamaínomai)
    • παραμαίνομαι (paramaínomai)
    • περιμαίνομαι (perimaínomai)
    • σκυδμαίνω (skudmaínō)
    • συμμαίνομαι (summaínomai)
    • ὑπερμαίνομαι (hupermaínomai)
    • ὑπομαίνομαι (hupomaínomai)

    References

    Greek

    Etymology

    Learned borrowing from Ancient Greek μαίνομαι (maínomai).[1]

    Pronunciation

    • IPA(key): /ˈme.no.me/
    • Hyphenation: μαί‧νο‧μαι

    Verb

    μαίνομαι • (maínomai) deponent found only in the present and imperfect tenses

    1. to rage (act in an angry or mad manner)

    Conjugation

    This verb needs an inflection-table template.

    References

    1. ^ μαίνομαι, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language
    This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.