μείνας

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /měː.naːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmi.nas/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmi.nas/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmi.nas/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmi.nas/

Participle

μείνᾱς • (meínās) m (feminine μείνᾱσᾰ, neuter μεῖνᾰν); first/third declension

aorist active participle of μένω (ménō)

Declension

First and third declension of μείνᾱς; μείνᾱσᾰ; μεῖνᾰν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	μείνᾱς meínās	μείνᾱσᾰ meínāsă	μεῖνᾰν meînăn	μείνᾰντε meínănte	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínănte	μείνᾰντες meínăntes	μείνᾱσαι meínāsai	μείνᾰντᾰ meínăntă
Genitive	μείνᾰντος meínăntos	μεινᾱ́σης meinā́sēs	μείνᾰντος meínăntos	μεινᾰ́ντοιν meinắntoin	μεινᾱ́σαιν meinā́sain	μεινᾰ́ντοιν meinắntoin	μεινᾰ́ντων meinắntōn	μεινᾱσῶν meināsôn	μεινᾰ́ντων meinắntōn
Dative	μείνᾰντῐ meínăntĭ	μεινᾱ́σῃ meinā́sēi	μείνᾰντῐ meínăntĭ	μεινᾰ́ντοιν meinắntoin	μεινᾱ́σαιν meinā́sain	μεινᾰ́ντοιν meinắntoin	μείνᾱσῐ / μείνᾱσῐν meínāsĭ(n)	μεινᾱ́σαις meinā́sais	μείνᾱσῐ / μείνᾱσῐν meínāsĭ(n)
Accusative	μείνᾰντᾰ meínăntă	μείνᾱσᾰν meínāsăn	μεῖνᾰν meînăn	μείνᾰντε meínănte	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínănte	μείνᾰντᾰς meínăntăs	μεινᾱ́σᾱς meinā́sās	μείνᾰντᾰ meínăntă
Vocative	μείνᾱς meínās	μείνᾱσᾰ meínāsă	μεῖνᾰν meînăn	μείνᾰντε meínănte	μεινᾱ́σᾱ meinā́sā	μείνᾰντε meínănte	μείνᾰντες meínăntes	μείνᾱσαι meínāsai	μείνᾰντᾰ meínăntă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	μεινᾰ́ντως meinắntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.