μενοεικής

Ancient Greek

Etymology

From μένος (ménos) +‎ εἰκώς (eikṓs) +‎ -ής (-ḗs).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.no.eː.kɛ̌ːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /me.no.iˈke̝s/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /me.no.iˈcis/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /me.no.iˈcis/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /me.no.iˈcis/

Adjective

μενοεικής • (menoeikḗs) m or f (neuter μενοεικές); third declension

(Epic) agreeable, satisfying

Declension

Third declension of μενοεικής; μενοεικές (uncontracted, Epic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	μενοεικής menoeikḗs	μενοεικές menoeikés	μενοεικεῖ / μενοεικέε menoeikeî / menoeikée	μενοεικεῖ / μενοεικέε menoeikeî / menoeikée	μενοεικεῖς / μενοεικέες menoeikeîs / menoeikées	μενοεικέᾰ menoeikéă
Genitive	μενοεικέος / μενοεικεῦς menoeikéos / menoeikeûs	μενοεικέος / μενοεικεῦς menoeikéos / menoeikeûs	μενοεικοῖν menoeikoîn	μενοεικοῖν menoeikoîn	μενοεικέων menoeikéōn	μενοεικέων menoeikéōn
Dative	μενοεικεῖ / μενοεικέῐ̈ menoeikeî / menoeikéĭ̈	μενοεικεῖ / μενοεικέῐ̈ menoeikeî / menoeikéĭ̈	μενοεικοῖν menoeikoîn	μενοεικοῖν menoeikoîn	μενοεικέσῐ / μενοεικέσῐν menoeikésĭ(n)	μενοεικέσῐ / μενοεικέσῐν menoeikésĭ(n)
Accusative	μενοεικέᾰ menoeikéă	μενοεικές menoeikés	μενοεικεῖ / μενοεικέε menoeikeî / menoeikée	μενοεικεῖ / μενοεικέε menoeikeî / menoeikée	μενοεικέᾰς menoeikéăs	μενοεικέᾰ menoeikéă
Vocative	μενοεικές menoeikés	μενοεικές menoeikés	μενοεικεῖ / μενοεικέε menoeikeî / menoeikée	μενοεικεῖ / μενοεικέε menoeikeî / menoeikée	μενοεικεῖς / μενοεικέες menoeikeîs / menoeikées	μενοεικέᾰ menoeikéă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	μενοεικέως menoeikéōs		μενοεικέστερος menoeikésteros		μενοεικέστᾰτος menoeikéstătos
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Declension

Further reading