μοῦνος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /mûː.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmu.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmu.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmu.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmu.nos/

Adjective

μοῦνος • (moûnos) m (feminine μούνη, neuter μοῦνον); first/second declension

Epic and Ionic form of μόνος (mónos)

Declension

First and second declension of μοῦνος; μούνη; μοῦνον (Epic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	μοῦνος moûnos	μούνη moúnē	μοῦνον moûnon	μούνω moúnō	μούνᾱ moúnā	μούνω moúnō	μοῦνοι moûnoi	μοῦναι moûnai	μοῦνᾰ moûnă
Genitive	μούνου / μουνοῖο / μούνοιο / μουνόο / μούνοο moúnou / mounoîo / moúnoio / mounóo / moúnoo	μούνης moúnēs	μούνου / μουνοῖο / μούνοιο / μουνόο / μούνοο moúnou / mounoîo / moúnoio / mounóo / moúnoo	μούνοιν / μούνοιῐν moúnoi(ĭ)n	μούναιν / μούναιῐν / μούνῃῐν moúnai(ĭ)n / moúnēiĭn	μούνοιν / μούνοιῐν moúnoi(ĭ)n	μούνων moúnōn	μουνᾱ́ων / μουνέ͜ων / μουνῶν mounā́ōn / mouné͜ōn / mounôn	μούνων moúnōn
Dative	μούνῳ moúnōi	μούνῃ moúnēi	μούνῳ moúnōi	μούνοιν / μούνοιῐν moúnoi(ĭ)n	μούναιν / μούναιῐν / μούνῃῐν moúnai(ĭ)n / moúnēiĭn	μούνοιν / μούνοιῐν moúnoi(ĭ)n	μούνοισῐ / μούνοισῐν / μούνοις moúnoisĭ(n) / moúnois	μούνῃσῐ / μούνῃσῐν / μούνῃς / μούναις moúnēisĭ(n) / moúnēis / moúnais	μούνοισῐ / μούνοισῐν / μούνοις moúnoisĭ(n) / moúnois
Accusative	μοῦνον moûnon	μούνην moúnēn	μοῦνον moûnon	μούνω moúnō	μούνᾱ moúnā	μούνω moúnō	μούνους moúnous	μούνᾱς moúnās	μοῦνᾰ moûnă
Vocative	μοῦνε moûne	μούνη moúnē	μοῦνον moûnon	μούνω moúnō	μούνᾱ moúnā	μούνω moúnō	μοῦνοι moûnoi	μοῦναι moûnai	μοῦνᾰ moûnă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	μούνως moúnōs			μουνότερος mounóteros			μουνότᾰτος mounótătos
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.