μόναυλος

Ancient Greek

From μόνος (mónos, “alone, solitary, single”) +‎ αὐλός (aulós, “flute”).

μόναυλος • (mónaulos) m (genitive μοναύλου); second declension

Second declension of ὁ μόναυλος; τοῦ μοναύλου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μόναυλος ho mónaulos	τὼ μοναύλω tṑ monaúlō	οἱ μόναυλοι hoi mónauloi
Genitive	τοῦ μοναύλου toû monaúlou	τοῖν μοναύλοιν toîn monaúloin	τῶν μοναύλων tôn monaúlōn
Dative	τῷ μοναύλῳ tōî monaúlōi	τοῖν μοναύλοιν toîn monaúloin	τοῖς μοναύλοις toîs monaúlois
Accusative	τὸν μόναυλον tòn mónaulon	τὼ μοναύλω tṑ monaúlō	τοὺς μοναύλους toùs monaúlous
Vocative	μόναυλε mónaule	μοναύλω monaúlō	μόναυλοι mónauloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

μόναυλος • (mónaulos) m or f (neuter μόναυλον); second declension

Second declension of μόναυλος; μόναυλον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	μόναυλος mónaulos	μόναυλον mónaulon	μοναύλω monaúlō	μοναύλω monaúlō	μόναυλοι mónauloi	μόναυλᾰ mónaulă
Genitive	μοναύλου monaúlou	μοναύλου monaúlou	μοναύλοιν monaúloin	μοναύλοιν monaúloin	μοναύλων monaúlōn	μοναύλων monaúlōn
Dative	μοναύλῳ monaúlōi	μοναύλῳ monaúlōi	μοναύλοιν monaúloin	μοναύλοιν monaúloin	μοναύλοις monaúlois	μοναύλοις monaúlois
Accusative	μόναυλον mónaulon	μόναυλον mónaulon	μοναύλω monaúlō	μοναύλω monaúlō	μοναύλους monaúlous	μόναυλᾰ mónaulă
Vocative	μόναυλε mónaule	μόναυλον mónaulon	μοναύλω monaúlō	μοναύλω monaúlō	μόναυλοι mónauloi	μόναυλᾰ mónaulă
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	μοναύλως monaúlōs		μοναυλότερος monaulóteros		μοναυλότᾰτος monaulótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.