νεκροτομή

νεκρο- (nekro-, “dead”) +‎ τομή (tomí, “incision, cutting”). First attested 1852.

• IPA^(key): /nekɾotoˈmi/
• Hyphenation: νε‧κρο‧το‧μή

νεκροτομή • (nekrotomí) f (plural νεκροτομές)

1. (medicine) autopsy, necrotomy, necropsy (dissection performed on a corpse to find cause of death)

   Επειδή πέθανε νέος και ξαφνικά, χρειάστηκε να γίνει νεκροτομή.

   Epeidí péthane néos kai xafniká, chreiástike na gínei nekrotomí.

   Because he died young and suddenly, an autopsy needed to take place.

• νεκροψία f (nekropsía, “post mortem”) (examination on a corpse without dissection)
• νεκροσκοπία f (nekroskopía, “post mortem”) (examination on a corpse without dissection)

• νεκροτομείο n (nekrotomeío, “morgue, mortuary”)