νικώμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /niː.kɔ̌ː.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /niˈko.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /niˈko.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /niˈko.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /niˈko.me.nos/

Participle

νῑκώμενος • (nīkṓmenos) m (feminine νῑκωμένη, neuter νῑκώμενον); first/second declension

present mediopassive participle contracted of νῑκάω (nīkáō)

Declension

First and second declension of νῑκώμενος; νῑκωμένη; νῑκώμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	νῑκώμενος nīkṓmenos	νῑκωμένη nīkōménē	νῑκώμενον nīkṓmenon	νῑκωμένω nīkōménō	νῑκωμένᾱ nīkōménā	νῑκωμένω nīkōménō	νῑκώμενοι nīkṓmenoi	νῑκώμεναι nīkṓmenai	νῑκώμενᾰ nīkṓmenă
Genitive	νῑκωμένου nīkōménou	νῑκωμένης nīkōménēs	νῑκωμένου nīkōménou	νῑκωμένοιν nīkōménoin	νῑκωμέναιν nīkōménain	νῑκωμένοιν nīkōménoin	νῑκωμένων nīkōménōn	νῑκωμένων nīkōménōn	νῑκωμένων nīkōménōn
Dative	νῑκωμένῳ nīkōménōi	νῑκωμένῃ nīkōménēi	νῑκωμένῳ nīkōménōi	νῑκωμένοιν nīkōménoin	νῑκωμέναιν nīkōménain	νῑκωμένοιν nīkōménoin	νῑκωμένοις nīkōménois	νῑκωμέναις nīkōménais	νῑκωμένοις nīkōménois
Accusative	νῑκώμενον nīkṓmenon	νῑκωμένην nīkōménēn	νῑκώμενον nīkṓmenon	νῑκωμένω nīkōménō	νῑκωμένᾱ nīkōménā	νῑκωμένω nīkōménō	νῑκωμένους nīkōménous	νῑκωμένᾱς nīkōménās	νῑκώμενᾰ nīkṓmenă
Vocative	νῑκώμενε nīkṓmene	νῑκωμένη nīkōménē	νῑκώμενον nīkṓmenon	νῑκωμένω nīkōménō	νῑκωμένᾱ nīkōménā	νῑκωμένω nīkōménō	νῑκώμενοι nīkṓmenoi	νῑκώμεναι nīkṓmenai	νῑκώμενᾰ nīkṓmenă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	νῑκωμένως nīkōménōs			νῑκωμενώτερος nīkōmenṓteros			νῑκωμενώτᾰτος nīkōmenṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.