ορθόδοξος

From Ancient Greek ὀρθόδοξος (orthódoxos), equivalent to ορθό- (orthó-, “correct, ortho-”) +‎ δόξα (dóxa, “glory, opinion”).

• IPA^(key): /oɾˈθoðoksos/
• Hyphenation: ορ‧θό‧δο‧ξος

ορθόδοξος • (orthódoxos) m (feminine ορθόδοξη, neuter ορθόδοξο)

1. (religion, sometimes other ideologies) Orthodox (relating to any Orthodox movement or ideology; on its own, usually refers to Greek Orthodox in Greek)

   Το να έχει γένια ο παπάς είναι ορθόδοξη παράδοση.

   To na échei génia o papás eínai orthódoxi parádosi.

   For the priest to have a beard is an Orthodox tradition.

   Ο Αβραάμ είναι ορθόδοξος Εβραίος.

   O Avraám eínai orthódoxos Evraíos.

   Abraham is an orthodox Jew.

2. orthodox (following convention or tradition)

   Ο επιστήμονας δοκιμάζει όλες τις ορθόδοξες μεθόδους.

   O epistímonas dokimázei óles tis orthódoxes methódous.

   The scientist is trying all the conventional methods.

• ανορθόδοξος (anorthódoxos, “unorthodox”)
• αλλόδοξος (allódoxos, “heterodox”)

• ορθόδοξα (orthódoxa, “orthodoxly, in an orthodox manner”)
• ορθοδόξως (orthodóxos, “orthodoxly, in an orthodox manner”) (formal)

ορθόδοξος • (orthódoxos) m (plural ορθόδοξοι, feminine ορθόδοξη)

1. (Christianity, male) Orthodox (follower of any of the Eastern Orthodox churches)

   Από την στιγμή που τον βάλανε στην κολυμπήθρα, ο Νίκος ήταν ορθόδοξος. ― Apó tin stigmí pou ton válane stin kolympíthra, o Níkos ítan orthódoxos. ― From the minute they put him in the font, Nikos was an Orthodox.

• ελληνορθόδοξος m (ellinorthódoxos, “Greek Orthodox”)