οἰκονομέω

Ancient Greek

Etymology

From οἰκονόμος (oikonómos, “steward”) +‎ -έω (-éō, “Suffix used to form verbs from nouns, adjectives and other verbs.”)

Pronunciation

 

Verb

οἰκονομέω • (oikonoméō)

  1. to manage as a house steward, order, regulate
  2. to dispense, disburse
  3. to treat (one substance with another)
  4. to administer

Inflection

   Present: οἰκονομέω, οἰκονομέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative οἰκονομέω οἰκονομέεις οἰκονομέει οἰκονομέετον οἰκονομέετον οἰκονομέομεν οἰκονομέετε οἰκονομέουσῐ(ν)
subjunctive οἰκονομέω οἰκονομέῃς οἰκονομέῃ οἰκονομέητον οἰκονομέητον οἰκονομέωμεν οἰκονομέητε οἰκονομέωσῐ(ν)
optative οἰκονομέοιμῐ οἰκονομέοις οἰκονομέοι οἰκονομέοιτον οἰκονομεοίτην οἰκονομέοιμεν οἰκονομέοιτε οἰκονομέοιεν
imperative   οἰκονόμεε οἰκονομεέτω οἰκονομέετον οἰκονομεέτων   οἰκονομέετε οἰκονομεόντων
middle/
passive 		indicative οἰκονομέομαι οἰκονομέῃ / οἰκονομέει οἰκονομέεται οἰκονομέεσθον οἰκονομέεσθον οἰκονομεόμεθᾰ οἰκονομέεσθε οἰκονομέονται
subjunctive οἰκονομέωμαι οἰκονομέῃ οἰκονομέηται οἰκονομέησθον οἰκονομέησθον οἰκονομεώμεθᾰ οἰκονομέησθε οἰκονομέωνται
optative οἰκονομεοίμην οἰκονομέοιο οἰκονομέοιτο οἰκονομέοισθον οἰκονομεοίσθην οἰκονομεοίμεθᾰ οἰκονομέοισθε οἰκονομέοιντο
imperative   οἰκονομέου οἰκονομεέσθω οἰκονομέεσθον οἰκονομεέσθων   οἰκονομέεσθε οἰκονομεέσθων
active middle/passive
infinitive οἰκονομέειν οἰκονομέεσθαι
participle m οἰκονομέων οἰκονομεόμενος
f οἰκονομέουσᾰ οἰκονομεομένη
n οἰκονομέον οἰκονομεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: οἰκονομῶ, οἰκονομοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative οἰκονομῶ οἰκονομεῖς οἰκονομεῖ οἰκονομεῖτον οἰκονομεῖτον οἰκονομοῦμεν οἰκονομεῖτε οἰκονομοῦσῐ(ν)
subjunctive οἰκονομῶ οἰκονομῇς οἰκονομῇ οἰκονομῆτον οἰκονομῆτον οἰκονομῶμεν οἰκονομῆτε οἰκονομῶσῐ(ν)
optative οἰκονομοίην / οἰκονομοῖμῐ οἰκονομοίης / οἰκονομοῖς οἰκονομοίη / οἰκονομοῖ οἰκονομοῖτον / οἰκονομοίητον οἰκονομοίτην / οἰκονομοιήτην οἰκονομοῖμεν / οἰκονομοίημεν οἰκονομοῖτε / οἰκονομοίητε οἰκονομοῖεν / οἰκονομοίησᾰν
imperative   οἰκονόμει οἰκονομείτω οἰκονομεῖτον οἰκονομείτων   οἰκονομεῖτε οἰκονομούντων
middle/
passive 		indicative οἰκονομοῦμαι οἰκονομεῖ,
οἰκονομῇ 		οἰκονομεῖται οἰκονομεῖσθον οἰκονομεῖσθον οἰκονομούμεθᾰ οἰκονομεῖσθε οἰκονομοῦνται
subjunctive οἰκονομῶμαι οἰκονομῇ οἰκονομῆται οἰκονομῆσθον οἰκονομῆσθον οἰκονομώμεθᾰ οἰκονομῆσθε οἰκονομῶνται
optative οἰκονομοίμην οἰκονομοῖο οἰκονομοῖτο οἰκονομοῖσθον οἰκονομοίσθην οἰκονομοίμεθᾰ οἰκονομοῖσθε οἰκονομοῖντο
imperative   οἰκονομοῦ οἰκονομείσθω οἰκονομεῖσθον οἰκονομείσθων   οἰκονομεῖσθε οἰκονομείσθων
active middle/passive
infinitive οἰκονομεῖν οἰκονομεῖσθαι
participle m οἰκονομῶν οἰκονομούμενος
f οἰκονομοῦσᾰ οἰκονομουμένη
n οἰκονομοῦν οἰκονομούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ᾠκονόμεον, ᾠκονομεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾠκονόμεον ᾠκονόμεες ᾠκονόμεε(ν) ᾠκονομέετον ᾠκονομεέτην ᾠκονομέομεν ᾠκονομέετε ᾠκονόμεον
middle/
passive 		indicative ᾠκονομεόμην ᾠκονομέου ᾠκονομέετο ᾠκονομέεσθον ᾠκονομεέσθην ᾠκονομεόμεθᾰ ᾠκονομέεσθε ᾠκονομέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ᾠκονόμουν, ᾠκονομούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾠκονόμουν ᾠκονόμεις ᾠκονόμει ᾠκονομεῖτον ᾠκονομείτην ᾠκονομοῦμεν ᾠκονομεῖτε ᾠκονόμουν
middle/
passive 		indicative ᾠκονομούμην ᾠκονομοῦ ᾠκονομεῖτο ᾠκονομεῖσθον ᾠκονομείσθην ᾠκονομούμεθᾰ ᾠκονομεῖσθε ᾠκονομοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: οἰκονομήσω, οἰκονομήσομαι, οἰκονομηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative οἰκονομήσω οἰκονομήσεις οἰκονομήσει οἰκονομήσετον οἰκονομήσετον οἰκονομήσομεν οἰκονομήσετε οἰκονομήσουσῐ(ν)
optative οἰκονομήσοιμῐ οἰκονομήσοις οἰκονομήσοι οἰκονομήσοιτον οἰκονομησοίτην οἰκονομήσοιμεν οἰκονομήσοιτε οἰκονομήσοιεν
middle indicative οἰκονομήσομαι οἰκονομήσῃ / οἰκονομήσει οἰκονομήσεται οἰκονομήσεσθον οἰκονομήσεσθον οἰκονομησόμεθᾰ οἰκονομήσεσθε οἰκονομήσονται
optative οἰκονομησοίμην οἰκονομήσοιο οἰκονομήσοιτο οἰκονομήσοισθον οἰκονομησοίσθην οἰκονομησοίμεθᾰ οἰκονομήσοισθε οἰκονομήσοιντο
passive indicative οἰκονομηθήσομαι οἰκονομηθήσῃ οἰκονομηθήσεται οἰκονομηθήσεσθον οἰκονομηθήσεσθον οἰκονομηθησόμεθᾰ οἰκονομηθήσεσθε οἰκονομηθήσονται
optative οἰκονομηθησοίμην οἰκονομηθήσοιο οἰκονομηθήσοιτο οἰκονομηθήσοισθον οἰκονομηθησοίσθην οἰκονομηθησοίμεθᾰ οἰκονομηθήσοισθε οἰκονομηθήσοιντο
active middle passive
infinitive οἰκονομήσειν οἰκονομήσεσθαι οἰκονομηθήσεσθαι
participle m οἰκονομήσων οἰκονομησόμενος οἰκονομηθησόμενος
f οἰκονομήσουσᾰ οἰκονομησομένη οἰκονομηθησομένη
n οἰκονομῆσον οἰκονομησόμενον οἰκονομηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ᾠκονόμησᾰ, ᾠκονομησᾰ́μην, ᾠκονομήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾠκονόμησᾰ ᾠκονόμησᾰς ᾠκονόμησε(ν) ᾠκονομήσᾰτον ᾠκονομησᾰ́την ᾠκονομήσᾰμεν ᾠκονομήσᾰτε ᾠκονόμησᾰν
subjunctive οἰκονομήσω οἰκονομήσῃς οἰκονομήσῃ οἰκονομήσητον οἰκονομήσητον οἰκονομήσωμεν οἰκονομήσητε οἰκονομήσωσῐ(ν)
optative οἰκονομήσαιμῐ οἰκονομήσειᾰς / οἰκονομήσαις οἰκονομήσειε(ν) / οἰκονομήσαι οἰκονομήσαιτον οἰκονομησαίτην οἰκονομήσαιμεν οἰκονομήσαιτε οἰκονομήσειᾰν / οἰκονομήσαιεν
imperative   οἰκονόμησον οἰκονομησᾰ́τω οἰκονομήσᾰτον οἰκονομησᾰ́των   οἰκονομήσᾰτε οἰκονομησᾰ́ντων
middle indicative ᾠκονομησᾰ́μην ᾠκονομήσω ᾠκονομήσᾰτο ᾠκονομήσᾰσθον ᾠκονομησᾰ́σθην ᾠκονομησᾰ́μεθᾰ ᾠκονομήσᾰσθε ᾠκονομήσᾰντο
subjunctive οἰκονομήσωμαι οἰκονομήσῃ οἰκονομήσηται οἰκονομήσησθον οἰκονομήσησθον οἰκονομησώμεθᾰ οἰκονομήσησθε οἰκονομήσωνται
optative οἰκονομησαίμην οἰκονομήσαιο οἰκονομήσαιτο οἰκονομήσαισθον οἰκονομησαίσθην οἰκονομησαίμεθᾰ οἰκονομήσαισθε οἰκονομήσαιντο
imperative   οἰκονόμησαι οἰκονομησᾰ́σθω οἰκονομήσᾰσθον οἰκονομησᾰ́σθων   οἰκονομήσᾰσθε οἰκονομησᾰ́σθων
passive indicative ᾠκονομήθην ᾠκονομήθης ᾠκονομήθη ᾠκονομήθητον ᾠκονομηθήτην ᾠκονομήθημεν ᾠκονομήθητε ᾠκονομήθησᾰν
subjunctive οἰκονομηθῶ οἰκονομηθῇς οἰκονομηθῇ οἰκονομηθῆτον οἰκονομηθῆτον οἰκονομηθῶμεν οἰκονομηθῆτε οἰκονομηθῶσῐ(ν)
optative οἰκονομηθείην οἰκονομηθείης οἰκονομηθείη οἰκονομηθεῖτον / οἰκονομηθείητον οἰκονομηθείτην / οἰκονομηθειήτην οἰκονομηθεῖμεν / οἰκονομηθείημεν οἰκονομηθεῖτε / οἰκονομηθείητε οἰκονομηθεῖεν / οἰκονομηθείησᾰν
imperative   οἰκονομήθητῐ οἰκονομηθήτω οἰκονομήθητον οἰκονομηθήτων   οἰκονομήθητε οἰκονομηθέντων
active middle passive
infinitive οἰκονομῆσαι οἰκονομήσᾰσθαι οἰκονομηθῆναι
participle m οἰκονομήσᾱς οἰκονομησᾰ́μενος οἰκονομηθείς
f οἰκονομήσᾱσᾰ οἰκονομησᾰμένη οἰκονομηθεῖσᾰ
n οἰκονομῆσᾰν οἰκονομησᾰ́μενον οἰκονομηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ᾠκονόμηκᾰ, ᾠκονόμημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾠκονόμηκᾰ ᾠκονόμηκᾰς ᾠκονόμηκε(ν) ᾠκονομήκᾰτον ᾠκονομήκᾰτον ᾠκονομήκᾰμεν ᾠκονομήκᾰτε ᾠκονομήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ᾠκονομήκω ᾠκονομήκῃς ᾠκονομήκῃ ᾠκονομήκητον ᾠκονομήκητον ᾠκονομήκωμεν ᾠκονομήκητε ᾠκονομήκωσῐ(ν)
optative ᾠκονομήκοιμῐ / ᾠκονομηκοίην ᾠκονομήκοις / ᾠκονομηκοίης ᾠκονομήκοι / ᾠκονομηκοίη ᾠκονομήκοιτον ᾠκονομηκοίτην ᾠκονομήκοιμεν ᾠκονομήκοιτε ᾠκονομήκοιεν
imperative   ᾠκονόμηκε ᾠκονομηκέτω ᾠκονομήκετον ᾠκονομηκέτων   ᾠκονομήκετε ᾠκονομηκόντων
middle/
passive 		indicative ᾠκονόμημαι ᾠκονόμησαι ᾠκονόμηται ᾠκονόμησθον ᾠκονόμησθον ᾠκονομήμεθᾰ ᾠκονόμησθε ᾠκονόμηνται
subjunctive ᾠκονομημένος ὦ ᾠκονομημένος ᾖς ᾠκονομημένος ᾖ ᾠκονομημένω ἦτον ᾠκονομημένω ἦτον ᾠκονομημένοι ὦμεν ᾠκονομημένοι ἦτε ᾠκονομημένοι ὦσῐ(ν)
optative ᾠκονομημένος εἴην ᾠκονομημένος εἴης ᾠκονομημένος εἴη ᾠκονομημένω εἴητον / εἶτον ᾠκονομημένω εἰήτην / εἴτην ᾠκονομημένοι εἴημεν / εἶμεν ᾠκονομημένοι εἴητε / εἶτε ᾠκονομημένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ᾠκονόμησο ᾠκονομήσθω ᾠκονόμησθον ᾠκονομήσθων   ᾠκονόμησθε ᾠκονομήσθων
active middle/passive
infinitive ᾠκονομηκέναι ᾠκονομῆσθαι
participle m ᾠκονομηκώς ᾠκονομημένος
f ᾠκονομηκυῖᾰ ᾠκονομημένη
n ᾠκονομηκός ᾠκονομημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ᾠκονομήκειν / ᾠκονομήκη, ᾠκονομήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ᾠκονομήκειν / ᾠκονομήκη ᾠκονομήκεις / ᾠκονομήκης ᾠκονομήκει(ν) ᾠκονομήκετον ᾠκονομηκέτην ᾠκονομήκεμεν ᾠκονομήκετε ᾠκονομήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ᾠκονομήμην ᾠκονόμησο ᾠκονόμητο ᾠκονόμησθον ᾠκονομήσθην ᾠκονομήμεθᾰ ᾠκονόμησθε ᾠκονόμηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Quotations

  • 50 CE – 100 CE, The Gospel of Luke 16:2:
    καὶ φωνήσας αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ, Τί τοῦτο ἀκούω περὶ σοῦ; ἀπόδος τὸν λόγον τῆς οἰκονομίας σου· οὐ γὰρ δυνήσῃ ἔτι οἰκονομεῖν.
    kaì phōnḗsas autòn eîpen autōî, Tí toûto akoúō perì soû? apódos tòn lógon tês oikonomías sou; ou gàr dunḗsēi éti oikonomeîn.
    • Translation by KJV
      And he called him, and said unto him, How is it that I hear this of thee? give an account of thy stewardship; for thou mayest be no longer steward.

Derived terms

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.