παρακείμενον

See also: παρακειμένων and παρακείμενο

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.non/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈki.me.non/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.non/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.non/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈci.me.non/

Noun

πᾰρᾰκείμενον • (părăkeímenon) m

accusative singular of πᾰρᾰκείμενος (părăkeímenos)

Participle

πᾰρᾰκείμενον • (părăkeímenon)

inflection of πᾰρᾰκείμενος (părăkeímenos):
1. accusative singular masculine
2. nominative/accusative/vocative singular neuter